Als je ouders gaan verhuizen uit het ouderlijk huis....

42 jaar later.....
Als je ouders na 42 jaar hun huis verkopen, komt er heel wat meer bij kijken dan alleen dozen inpakken. Het voelt alsof je met elke doos die je opent, je hele leven opnieuw beleeft. Herinneringen, verhalen en natuurlijk de nodige tranen.
De afgelopen maanden hebben we met ons gezin niet alleen het ouderlijk huis opgeruimd, maar ook een stukje van onze geschiedenis afgesloten. Het was zwaarder dan ik dacht, maar het heeft ons ook veel gebracht.

Ben je benieuwd naar mijn ervaring? Hoe wij het proces van opruimen, afscheid nemen en verhuizen hebben aangepakt, inclusief wat tips voor wie dit ook te wachten staat? Lees het volledige verhaal in mijn artikel! 👇

Soms voelde het alsof je met het openen van een oude doos je hele leven opnieuw beleeft. Je moet weten dat mijn ouders dol zijn op foto's. Mijn vader maakt ze, mijn moeder verwerkt ze— en geloof me, we hadden er heel veel. Dan heb ik het nog niet eens over de dozen vol dia’s die nog van mijn opa zijn geweest. Hij had dezelfde foto-hobby. (Opa is in 1994 overleden) De hele levensgeschiedenis van onze familie is voorbijgekomen, letterlijk uit elke doos. Bij elke foto een verhaal: “Weet je nog?” en “Oh ja, toen deden we...” Sorry vrienden en familie dat ik jullie gespamt heb met foto’s van die foto’s. Ze waren ook zoooo leuk!

Weet jij nog met welk speelgoed je vroeger gespeeld heb? Ik weet het weer precies: Playmobil, Barbie's, Fleurs, pop Eva, pop Anjo, pop Lucy, grotebabyPop... Het was bijna alsof ik even terugging naar mijn kindertijd. Melancholisch werd ik er wel van…

Op een zaterdag heb ik met mijn moeder haar kledingkast uitgezocht. Je moet weten dat mijn moeder bijna al haar kleding zelf maakte. Bij elk stuk had ze een verhaal: "Oh ja, dat jasje droeg ik toen ik afscheid nam van het ziekenhuis, bij mijn pensioen." Of: "Deze blouse had ik aan op oma’s begrafenis." (Oma is al 25 jaar geleden overleden) “Trouwens die blouse zat eigenlijk nooit echt lekker…” (zucht) Maar ja, wel in je kast laten hangen. ;-) Het kostte ons een hele dag om het uit te zoeken. Voor mijn moeder was het moeilijk; het voelde als afscheid nemen van haar levenswerk. Ze was altijd zo trots op haar zelfgemaakte kleding, de uitgekozen stoffen voor een prikkie en de leuke patronen. Maar nu ze dat niet meer kan zoals ze wil, doet dat pijn. Het voelt als rouwen, voor iets wat er niet meer is. Voor wat je zo graag anders had gezien. De naaimachine is wel meeverhuist, ik hoop echt dat het mijn moeder lukt om weer meer te gaan naaien… ze heeft alweer pannenlapjes gemaakt.

Mijn dappere vader was ook zo bezig met van alles. Proberen op te ruimen, te zorgen voor mijn moeder, overzicht proberen te houden. Moeilijk als je dat niet zo gewend bent, pittig met 2 dochters met eigen meningen en die het veel beter weten. En hoe moeilijk is het om na 42 jaar afscheid te nemen van je huis en al je spullen? Je verzamelingen. Mijn vader heeft heel lang bij het oude NOB (de omroep) gewerkt. Iedereen die daar heeft gewerkt of iemand kent die daar heeft gewerkt herkent dit: boxen vol met snoeren, kabels, (want je zou er maar net zo een nodig hebben…) stekkertjes, adapters, oude videoapparaten, videobanden, cassettes, noem maar op…. In de tijd van de Wifi en digitale wereld is dat echt wat je nodig hebt. Dus was het heel lastig om het weg te gooien. ;-) Maar ook heeft mijn vader een hele mooie fototoestellen verzameling. Die moesten natuurlijk allemaal mee.

De Mos nummer 11: Een huis waar we zoveel geluk hebben gekend, waar we lachten, huilden, ruzie maakten, feestjes vierden... Ik heb het echt onderschat, dit hele proces. Iedereen die mij kent, weet dat ik meestal alles wel ‘even’ regel, dat ik snel doorpak. Maar dit zomerproject heeft me echt leeg getrokken. Zoveel werk, zoveel emoties.

Het huis vol maakt het niet makkelijk om alles goed verkoop klaar te krijgen. Je wil ook niet alles uit hun handen trekken, want het is ook hun proces. Ik wilde dat mijn moeder dit op haar eigen tempo kon doen, maar het was gewoon te veel. Ze trok het niet meer op het eind. We hebben er uiteindelijk 2,5 maand over gedaan... omdat er geen harde einddatum was, werd er ook veel uitgesteld. Gewoon, omdat we het moeilijk vonden en omdat de tijd ontbrak.

Het hele proces begon in juli omdat mijn ouders al heel snel de sleutel kregen van hun nieuwe appartement. Dat moest natuurlijk ook nog opgeknapt en ingericht worden. Van een huis met drie verdiepingen naar een appartement van 70m² betekent dat je echt streng moet zijn met wat mee mag. Mijn zusje speelde de badcop: "Zullen we dit ook meenemen?" NEE”, was haar vaste antwoord. Ik was altijd de goodcop: “Nou pap, als we het nou allemaal in één doos krijgen, moet het toch kunnen?” We mochten max 30 dozen inpakken van mijn zusje….

Nu mijn ouders verhuisd zijn, begint het proces van wennen. De eerste week was echt lastig, maar het gaat nu elke dag een beetje beter. Ons ouderlijk huis staat sinds vorige week op Funda (https://www.funda.nl/detail/koop/huizen/huis-mos-11/43769195/)

Een zware last is van onze schouders. Het is ons huis niet meer. Onze ziel is eruit. Er mag nu een nieuwe familie heel gelukkig worden. De tijd van de familie Peeters op de Mos 11 zit erop. Dus mocht je nog iemand weten? Neem contact op met Wouter J.G. Van Straaten

Voor iedereen met ouders die nu nog in een ouderlijk huis wonen… heb ik wat tips:

GA OPRUIMEN (MET ELKAAR)

1. Begin op tijd: Ook al lijkt verhuizen nog ver weg, begin alvast met opruimen. Pak elke keer een klein stukje aan, zoals een kast of een oude doos, achter de schotten. Dat maakt het later zoveel makkelijker en minder overweldigend.
2. Gun jezelf (en je ouders) de tijd: Het is een emotioneel proces, vol herinneringen en verhalen. Geef jezelf en je ouders de ruimte om het op hun tempo te doen. Het is niet alleen opruimen, maar ook afscheid nemen.
3. Maak keuzes samen: Voor oudere mensen is het lastig om afscheid te nemen van spullen die zoveel waarde hebben. Probeer samen keuzes te maken en wees geduldig. Een 'bad cop-good cop'-tactiek kan helpen om het proces iets makkelijker te maken.
4. Zorg voor rustmomenten: Het kost niet alleen tijd, maar ook veel energie. Plan dus rustmomenten in, probeer het niet allemaal in één keer te doen. Het is geen sprint, maar een marathon.
5. Maak een duidelijke planning met einddatum: hoe relax het in eerste instantie ook leek, geen harde datum, maakte het ons vermoeid, duurde het proces te lang en werden we allemaal kriegelig. Maak een goede planning en stel een einddatum, werk hier met elkaar naar toe. En wees reëel.
6. Vergeet niet te genieten van de mooie herinneringen: Ja, het is zwaar en soms verdrietig, maar het kan ook mooi zijn om samen door oude foto's en spullen te gaan. Gun jezelf die glimlach tussendoor. En hoe fijn is het om dit proces samen te kunnen doen? Als je een ouderlijk huis moet opruimen en je ouders zijn er niet meer… dan mis je ook zoveel mooie verhalen.

 En het belangrijkste is om GOED VOOR JEZELF TE BLIJVEN! (dus…) ik was half september zo moe en het leek zo’n slecht idee om een gezonde eetstijl met mijzelf in te zetten op dat moment.. maar ik heb het wel gedaan. Blijven in het oude is altijd makkelijker. Nu zit ik al 3 weken in het Vytal programma, met hulp van mijn sportcoach Rene van den Heuvel haal ik mijn eetdoelen en val ik wat kilo’s af. Dat je namelijk afvalt van in stresstijden, heb ik niet….

Terwijl ik door dit hele proces ging, realiseerde ik me ook hoe goed het nog steeds is dat wij Loïs Crevels - Kaihatu Rob Klap Erik Klap Raymond Geurtsen luc te nuijl drie jaar geleden het Dagboek van de Mantelzorger hebben gemaakt. Speciaal voor mantelzorgers die net als ik vaak het overzicht verliezen door de drukte en emotionele rollercoaster waarin je belandt. Het helpt je om wat rust in je hoofd te creëren en alles op één plek te houden. Dus als je denkt dat het jou kan helpen, of iemand die je kent, kijk dan eens op www.dagboekvandemantelzorger.nl. Het is er echt om je te ondersteunen tijdens die moeilijke momenten.

(ook leuk als cadeau om te geven aan de mantelzorgers in je organisatie of gemeente ;-)

 Ik wil iedereen bedanken die ons heeft geholpen tijdens dit proces. Makelaar Wouter J.G. Van Straaten heeft ons goed begeleid met de verkoop. Zet em op Wouter nu! @Stella van @Rigter verhuizingen zorgde voor de finishing touch.

Mijn ouders, Peter en Lia Peeters die zo dapper dit nieuwe hoofdstuk zijn aangegaan, mijn zus Dorien Peeters Roderik Sillevis Jip en Tijl en natuurlijk Joost Krijnen Thanks dat je mij elke dag moed insprak als het even teveel werd. Mijn tantes, nichten en iedereen die op wat voor een manier dan ook een steentje heeft bijgedragen in dit proces.

Zonder elkaar hadden we dit nooit gered. Zo fijn dat wij dit met elkaar konden doen en hebben gedaan.

Nieuwsgierig naar meer? 

En werk jij in het sociaal domein dan weet je dat er grote uitdagingen zijn. Eenzaamheid, mantelzorg, vitaal gezond zijn en blijven, preventie zomaar een paar thema’s waar jij in je werk mee bezig bent.

Krista Peeters neemt je mee in haar Conceptenhuis. Een huis vol ideeën, verhalen, middelen, praktische oplossingen om thema’s in het sociaal domein zichtbaar te maken. Soms kan je met simpele creatieve tools veel bereiken. En waarom zou iedereen elke keer het wiel opnieuw uitvinden? Krista deelt, vertelt en inspireert… over hoe een gemeente Eenzaamheid een gezicht gaf door creatief samen te werken, door herkenbare persona borden in te zetten en deze op vele manieren te gebruiken.

Dus meld je aan bij de Webinar op vrijdag 22 november a.s. om 13.00 uur 'Ontdek slimme creatieve tools voor sociale thema's!'.