Hoe Toos haar dementie leidde tot gedwongen opname

 Michiel van der Geest verslaggever van de Volkskrant schrijft; 

Dit is het verhaal van Jan-Pieter van Vree en zijn vrouw Toos.

Toos die altijd de route bepaalde op hun rondreizen, tot de dag dat ze de kaart op z'n kop hield. De dementie zou steeds harder toeslaan, want één ding weet je zeker: de ziekte wordt nooit minder.

Zijn vrienden, kinderen, huisarts zeiden tegen Van Vree dat zijn vrouw naar het verpleeghuis moest, dat het thuis écht niet meer ging. ‘Rationeel kon ik daar heus wel in meedenken. Maar het rationele en het emotionele liggen mijlenver uit elkaar. Ze is wel de vrouw van wie ik 52 jaar heb gehouden. Ik ben haar partner, haar kameraad. Ik kan haar toch niet ‘weggooien’, zoals ze het zelf noemt?’

300 duizend mensen in Nederland hebben dementie, 800 duizend mantelzorgers staan voor hen klaar. Makkelijk is het nooit. Wat er achter de voordeur gebeurt, blijft vaak voor de buitenwereld verborgen. Dementie vereenzaamt vaak.

Wat opvalt, zegt onderzoeker Lindsay Groenvynck, is dat de hele periode van de diagnose tot aan de verhuizing naar een verpleeghuis op een heel voorspelbare manier onvoorspelbaar verloopt. ‘Zolang het thuis goed gaat en mensen staan op een wachtlijst, is er enorme twijfel of een verhuizing überhaupt wel nodig is. Tot het moment dat dementie zich van de onvoorspelbare kant laat zien: een val, iemand die gaat dwalen, een oudere die zichzelf buitensluit bij het boodschappen doen.’

Uiteindelijk heeft Van Vree zijn vrouw gedwongen moeten laten opnemen. De dertig minuten dat hij elders zat te wachten, terwijl de rechter bij hem thuis over de toekomst van zijn vrouw besliste, waren de zwaarste minuten uit zijn leven.

Waar Jan-Pieter van Vree de weken ervoor verlangde naar rust, ervaart hij die helemaal niet. ‘Ik kan doen en laten wat ik wil, maar het voelt niet als vrijheid.’

Veel dank aan Jan-Pieter voor zijn openheid, geduld, eerlijkheid en moed om zijn verhaal te vertellen.

Maria Grijpma vertelt over dit hartversheurend artikel;

Een schrijnend kijkje in de keuken bij een liefdevolle echtgenoot en hun kinderen.

Hoe ze in een film terecht zijn gekomen, die helemaal niet klopt met het leven dat ze samen geleid hebben. Hoe ze het uiteindelijk thuis niet gered hebben met elkaar, ondanks alle goede bedoelingen, liefde en inzet.

Goed dat deze verhalen naar buiten komen. Hoog tijd. Ik wil graag een paar lastige vragen stellen aan iedereen die dit leest:

Hoe neem je verantwoording voor je toekomst:
Door (on)bewust alles op zijn beloop te laten of neem jij als (toekomstig) patiënt/mantelzorger initiatief als je niet in een dergelijke situatie terecht wilt komen?
Hoe?
- Praat je in openheid over ziekte, aftakeling en dood met elkaar?
- Durf je te praten over je eigen wensen en grenzen en vertel je die ook aan je netwerk?
- Heb je een wilsverklaring?
- Hoe denkt je huisarts hierover?
- Hoe pak je dit aan of heb je dit aangepakt?

Mooi onderwerp voor volgend artikel Michiel van der Geest:
Hoe bereiden we ons wel of niet voor op het levenseinde en waarom, in de wetenschap dat er grenzen zijn aan je leven, je netwerk en de zorg. 
Wat doen (huis)artsen pro-actief wel of niet en waarom?

Via mijn website Mooie Morgen probeer ik een aanzet te geven om liefdevoller over de dood na te denken en te praten. Hier kun je ook een deel uit de wilsverklaring van mijn vader lezen, die euthanasie kreeg ondanks dementie.
Zie www.mooiemorgen.nl