Even contact in iemand anders wereld

Optreden Sokkenbuurtkoor in het woonzorgcentrum. 

Donderdag was er in het woonzorgcentrum een optreden van het Sokkenbuurt koor. Een koor van 30 mannen die vooral ook uit het dorp komen waar het woonzorgcentrum staat. Het is mooi weer dus het optreden kan buiten in de tuin. Sommige bewoners zijn al buiten maken een praatje met de koorleden die er dan ook al zijn. Want zoals dat gaat in een dorp iedereen, kent iedereen. Ik help een vrijwilligster en een verzorgster om bewoners een goed plekje te wijzen en om ze een heerlijk kopje koffie of thee aan te bieden. Als iedereen beneden is dan gaat het koor zingen. Zeemansliedjes, al snel deinen de mensen mee op de muziek. Er wordt meegezongen, geklapt, gedanst, en ja wel de polonaise op het tuinpad. De vogels achter in de tuin in de voliere fluiten ook mee. In de pauze is het tijd voor een drankje, een aantal bewoonsters zijn wel onder de indruk van de hoeveelheid mannen. Als ik vraag of ze nog opzoek zijn dan wordt er even gegiebeld. 

Het mooie van een recreatiemiddag is dat iedereen als doel heeft om bewoners te laten genieten van een heerlijke middag. Of je nu familie bent, een verzorgende, de activiteitenbegeleider, de locatiemanager, een medebewoner of de coordinator vrijwilligerswerk hier is iedereen gelijk. Iets voor vier uur komen er al wat meer verzorgenden naar de tuin, ze kijken of zij al bewoners kunnen ophalen, maar het koor ziet de bewoners genieten en zij zingen nog twee liedjes. De Zuiderzee balade zingen veel mensen mee, maar ik zie ook bij sommige bewoners dan een traan komen. Het was een prachtige middag. Samen brengen we de mensen weer terug naar hun appartement of naar de huiskamer waar zij straks gaan eten. Er is een lift waar twee mensen met een rolstoel in kunnen. Het terug brengen neemt even tijd dat geeft niet, dan is er tijd voor een praatje, mensen vertellen dat ze hebben genoten. Dat ze mensen hebben gesproken die ze al even niet meer gesproken hadden. Ik breng een bewoonster terug naar de eerste etage. Het ruikt op de gang naar pannenkoeken, ik zeg ik heb het idee dat u zo pannenkoeken gaat eten. Ja dat is een fijne afsluiting van deze middag. Een vrijwilligster en verzorgenden hebben deze middag gebruikt om pannenkoeken te bakken. Ik vraag in de huiskamer waar mevrouw wil zitten ze zit aan de tafel dicht bij het raam op een mooi licht plekje. Ze is blij en ik neem afscheid van haar.

Net even buiten de huiskamer in een krap halletje rijdt een gebogen dame in een rolstoel langzaam richting de huiskamer. Ze maakt geen contact, maar lijkt in haar eigen wereldje wat heen en weer te rijden. Ik zeg tegen haar,  heeft u ook zin aan pannenkoeken, ze herhaalt pannenkoeken. Dan pakt ze mijn hand vast, ik buig voorover en op dat moment legt zij haar hoofd op mijn schouder en ik ontvang een flinke knuffel, dan ontdekt zij de mouw van mijn blouse, dit is een driekwarts mouw. Mevrouw denkt dat het een lange mouw is en zij trekt met kleine schokjes aan mijn mouw, ik glimlach en zeg heb ik dat niet goed zitten? Om haar tegemoed te komen trek ik mijn arm in en zo is mijn mouw een lange mouw. Zo is het blijkbaar goed, ze laat mij los en ze gaat weer verder in haar rolstoel voorover gebogen niets zeggend en toch een enorme indruk bij mij achterlatend. Deze ontmoeting, dat deze bewoonster mij even heeft gezien in haar wereld, dat is zo intens mooi, dit beleef je als je in de zorg werkt.

Ik sluit deze middag af met een heel fijn en blij gevoel door al die vrolijke bewoners, en door deze onverwachtse mooie ontmoeting in het kleine hal voor de huiskamer.