Op zoek naar ‘een Jeff’

Mijn naam is Ila Hensen. Jarenlang ben ik werkzaam geweest in het bedrijfsleven. Van Vastgoed naar Human Resources van Opleiding en Ontwikkeling naar Projectondersteuning. Totdat het laatste project erop zat. Wat nu?

Ik hoorde meer en meer over het geven mantelzorg aan naaste(n) en de impact die dat heeft op het leven van mantelzorgers. Hun verhalen hebben mij geholpen bij het nemen van een volgende stap: ik besloot mantelzorgmakelaar te worden. Na het volgen van de opleiding ben ik in de zomer van 2020 gestart als zelfstandig mantelzorgmakelaar.

Mijn werkgebieden zijn de Hoeksche Waard, Voorne Putten en Goeree-Overflakkee.    

Steeds weer zie ik de worsteling van mantelzorgers die op zoek zijn naar de balans tussen de zorg voor hun naaste(n) en het leven van hun eigen leven. Ik hoor mooie, maar ook schrijnende verhalen van mantelzorgers. Die deel ik graag met jullie in een maandelijkse column.   

Ila schrijft; 

De mantelzorgmakelaar vertelt...

Op zoek naar ‘een Jeff’

Wie of wat is ‘een Jeff?’ Ik hoor het u denken. Jeff was ambulant begeleider bij een ggz-instelling (geestelijke gezondheidszorg). Een keer per week bezocht hij Dirk die aan paranoïde schizofrenie lijdt. Jeff hielp Dirk met de dagelijkse dingen, ze ondernamen uitstapjes en hadden een fijne klik. Eigenlijk was Jeff meer een buddy. Totdat Jeff besloot op wereldreis te gaan. Voor Dirk was dit een klap, hij was gehecht geraakt aan Jeff. Nieuwe begeleiders werden ingezet, maar nooit werd het meer zoals met Jeff. 

Ik word gebeld door Miranda, de dochter van Dirk. ‘Kunt u mij helpen om mijn vader te helpen?’ Diezelfde week ontmoeten wij elkaar. Miranda is een pittige jonge vrouw, vriendelijk en welbespraakt. Zij is de enige die voor haar vader zorgt, verdere familie is niet in beeld. ‘Vertel eens over je vader’, vraag ik. En dat doet ze: door psychoses en medicatie is hersenschade ontstaan. Daarnaast heeft Dirk hartproblemen, diabetes en loopt hij slecht door beknelde zenuwen. Hij wil graag thuis blijven wonen. Met thuiszorg en de ambulante begeleiding van de instelling gaat dat redelijk. Toch merkt Miranda dat haar vader steeds onrustiger en eenzamer wordt. Door personeelsverloop en hoge werkdruk krijgt hij niet de zorg en aandacht die hij nodig heeft.
Regelmatig trekt ze aan de bel bij zijn behandelaars, maar de gesprekken stellen haar niet gerust. 

Haar vragen aan mij zijn:

• Hoe zijn de rollen bij de instelling verdeeld en wie is waar verantwoordelijk voor?
• Hoe kan ik extra zorg inzetten om mijn vader meer plezier in het leven te geven?
• Hoe bekostig ik dat?

Dan komen de plezierige herinneringen ter sprake die haar vader aan zijn buddy van destijds had. ‘Miranda’, zeg ik, ‘volgens mij ben je op zoek naar een nieuwe Jeff!’ Een glimlach breekt door, ‘ja, dat denk ik ook!’ Ik start met de instelling te bellen om te vragen hoe de zaken ervoor staan? Daarna op zoek naar een Jeff.

Gelukkig vind ik iemand in mijn netwerk: Marcel. Dezelfde leeftijd als Dirk, makkelijk in de omgang en ervaringsdeskundige op het gebied van de ggz. Het klikt! Om Marcels inzet formeel te regelen, gaat hij in dienst bij Saar aan Huis, een zorgorganisatie die een contract heeft met Miranda’s zorgverzekeraar. Die vergoedt een beperkt aantal uren, maar hoe kunnen de overige uren gefinancierd worden? Ik doe onderzoek bij de gemeente, de ggz-instelling en andere
gecontracteerde zorgpartijen, maar het valt niet mee. Regels en protocollen staan ons in de weg. Toch een persoonsgebonden budget aanvragen bij de gemeente of via de Wet langdurige zorg? We zijn er nog niet uit. Maar eerst gaat Miranda trouwen. Ze is heel blij met de begeleiding van Marcel, want daardoor kan haar vader aanwezig zijn op de bruiloft.

De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.