Hoe doen wij dat?

Pech

Afgelopen zaterdag werd ik getrakteerd met een spijker in de achterband van mijn auto. En er stonden nogal wat afspraken in mijn agenda waar ik de auto bij nodig had en qua afstanden niet met de fiets zijn uit te voeren.

Dus ik bel de garage waar ik 8 maanden geleden mijn mooie auto heb gekocht. Ik wist dat er in het weekend geen monteurs aanwezig zijn, maar ging er van uit dat de verkoop medewerker mij op weg zou helpen, niet dus. Het antwoord was beleefd, maar ook heel duidelijk, ik kan niets voor u doen. Maandagochtend kunt u contact opnemen met ons en dan hoort u of we u kunnen helpen….

Enigszins overrompeld zat ik voor mij uit te kijken. Ik voelde me totaal niet gehoord en onbegrepen. Het belang van de afspraken die ik in het weekend en op maandag had, het feit dat mijn man i.v.m. zijn ziekte niet kon helpen en dat ik dus zelf voor een oplossing moet zoeken.  De boodschap was helder, het is weekend en zoek het maar uit.

Hoe doen wij dat?

Direct leg ik de link naar mijn werk. Hoeveel partners van mensen met dementie hebben in het weekend vragen, vragen die mogelijk niet altijd opgelost kunnen worden, maar die door ernaar te luisteren, door samen op zoek te gaan naar een (tijdelijke) oplossing om het weekend te overbruggen, het leven wat dragelijker en liever maakt. Onze cliënten kunnen 24 uur per dag een telefoonnummer bellen, ook in het weekend. En ik hoop oprecht dat er een luisterend oor aan de andere kant van de lijn opneemt. Dat er gekeken wordt wat eventueel wel mogelijk is, of samen op zoek gaan naar een antwoord op de vraag. Ik neem me voor om de volgende week op onderzoek uit te gaan. Hoe doen wij dat?