Terugblikken en vooruit kijken

De Mantelzorgmakelaar vertelt…

December, laatste maand van het jaar. Voor mij een maand om momenten van rust te creëren en terug te kijken. Wat heb ik geleerd, wat is dit jaar goed gegaan? Wat heb ik laten liggen en wil ik volgend jaar oppakken?

Mantelzorgers weten me inmiddels ook te vinden via de columns die ik schrijf. Daar ben ik blij mee. Niet alleen voor mijzelf, maar ook omdat de publicaties meer bekendheid geven aan het vak mantelzorgmakelaar. ‘Ik wilde dat ik eerder van je had gehoord’, krijg ik regelmatig te horen. ‘Dan was mijn zoektocht naar de juiste hulp en ondersteuning voor mijn vrouw een stuk korter geweest. Dan had ik er niet zo alleen voor gestaan’. Bekendheid geven aan het vak is daarom een vast onderdeel van mijn werk.

Zodat niet alleen mantelzorgers mij weten te vinden, maar ook zorgprofessionals, zoals huisartsen, praktijkondersteuners en casemanagers dementie.

Geen dag in mijn werk is hetzelfde. Achter iedere regeltaak die ik van de mantelzorger overneem, bijvoorbeeld het aanvragen van een indicatie voor de Wet langdurige zorg of een persoonsgebonden budget, schuilt namelijk een persoonlijk verhaal. Een aanvraag verloopt via formulieren, medische dossiers en rapportages van artsen. Veel regelwerk, maar een aanvraag is zo veel meer dan dat, het zijn de verhalen erachter die van belang zijn. Door er zo naar te kijken blijf ik in verbinding met de mensen die mijn hulp vragen.

In 2024 wil ik meer in gesprek gaan met werkgevers. Wat speelt er binnen hun organisatie op het gebied van mantelzorg en hoe gaan ze daarmee om? Bij medewerkers die, naast hun werk, dagelijks mantelzorg verlenen aan hun naaste(n), ligt overbelasting op de loer. En dat heeft gevolgen voor de werkgever. Zeker wanneer de mantelzorg intensiever en langduriger wordt. Het aanbieden van hulp in de vorm van een mantelzorgmakelaar kan uitkomst bieden. 

Tot slot denk ik terug aan alle mantelzorgers die dit jaar hun echtgenoot, echtgenote, partner, moeder, vader of een andere dierbare hebben verloren. Soms onverwachts, soms niet. Als ik bericht van een overlijden krijg, schrik ik altijd. Ik stop even met werken, zet een kop koffie en sta stil bij hun verdriet. Hoe anders ziet het leven van mantelzorgers eruit nu de zorg voor hun naaste is gestopt, want het zorgen bepaalde hun dagindeling. Rond een uur of vier ’s middags is Jackie’s gedachte nog steeds: ‘Vier uur, ik ga naar papa.’ Bijna onmiddellijk gevolgd door: ‘Oh nee, dat kan nu niet meer.’

Ik wens u een mooi en vooral gezond 2024!

De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.