In goede en in kwade dagen    

Ja...                                                      

Wanneer mijn avonddienst begint, zijn ze nog maar net gearriveerd. Samen zitten ze wat onwennig op de rand van het bed, de bagage staat nog ongeopend op de grond. Een dag voor de geplande opname heeft hij haar ten huwelijk gevraagd en zij heeft ja gezegd. Dit zou een doorreis moeten zijn, maar ze lijken ergens onderweg verschrikkelijk verloren geraakt.

Hij blijft slapen en samen met mijn collega brengen we een logeerbed naar de kamer. Ze hebben hun eigen beddengoed mee, waardoor de aanblik van een tweepersoonsbed snel is gerealiseerd.

Ze is erg moe. Hij helpt haar bij de verzorging. Hij helpt haar liefdevol bij alles wat ze nodig is. Als hij komt vragen of hij een kaarsje aan mag steken, vertelt hij waarom hij zielsgraag zijn liefde voor haar bevestigd ziet. Hij zegt dat hij weet van een kort huwelijk, maar dat in zijn toekomst, zij voor altijd zijn vrouw zal zijn.

Het ontroert en het schuurt tegelijkertijd. Hij wil verbinden en zij zal gaan. Een verbond als houvast in deze onmogelijke setting waarin de uren een rol zullen gaan spelen. Kloktijd is iets dat door de mensheid is bedacht en liefde is oneindig, maar wat is de draagkracht van deze mooie woorden als je weet dat je los moet gaan laten?

Ik wens haar een zonnige dag, een prachtige jurk en bloemen in haar haren. Een dag waarop ze voor even geen pijn ervaart, maar slechts zijn liefde voelt. Ik hoop dat hij troostrijke herinneringen zal maken, die oneindig oproepbaar zijn.

Tijdens de overdracht vertellen mijn collega vrijwilligers dat de ceremonie in de serre van het hospice bijzonder sfeervol en aangrijpend is geweest. Als ik thee kom brengen, spreken ze hun dank uit voor de bijzondere dag. ‘Al wat is laat tranen stromen in goede en in kwade dagen’ zegt ze, terwijl ze me een doosje bonbons aanreikt. Ik kies een hartje van chocolade, om hun liefde te vieren.

Voor aanvang van mijn volgende avonddienst lees ik dat ze die middag is gestart met palliatieve sedatie. Het is voor haar op, rond en voltooid. Ik breng hem koffie en ben getuige van zijn onmetelijk verdriet, terwijl mijn blik wordt gevangen door een fonkelend neon roze ‘All you need is love’ hart. Het hangt kalm vier dagen aan de muur.

De volgende ochtend overlijdt mevrouw in het bijzijn van haar man.