Trajectbegeleider; in de wereld van dementie

Een dag meelopen met een trajectbegeleider is iedere keer weer een bijzondere ervaring.

De dag begint met een bezoek bij een mijnheer die onlangs de diagnose vasculaire dementie heeft gekregen. Bij binnenkomst in het mooie, warm ingerichte appartement wordt mijn aandacht direct getrokken naar de foto van zijn echtgenote, de urn en de mooie bloemen die op de kast staan. Ook een schilderij van een prachtige boerderij trekt de aandacht. We worden vriendelijk ontvangen en naar de tafel begeleid. De dochter komt binnen, een kopje thee geserveerd en het raakt mij wat er tijdens het contact tussen de cliënt met dementie, zijn naaste en de trajectbegeleider gebeurd.

Verhalen uit het verleden worden gedeeld en de toekomst besproken. Ik ben getuige van de liefde tijdens het leven in de boerderij en de rouw na het overlijden. Ik zie de kracht en de kwetsbaarheid van de mens met dementie, zijn naaste en de trajectbegeleider. Het voelt alsof we alle tijd van de  wereld hebben. Mijnheer verteld: ‘Als ik opsta geef ik mijn vrouw een kus en als ik ga slapen sluit ik de dag met het geven van een kus. Wij hebben een goed leven gehad, 10 jaar verkering en 52 jaar getrouwd. Iedere avond spreek de wens uit naar mijn vrouw dat ik niet meer wakker hoef te worden. Het leven zonder haar is een eenzaam leven’. 

Overtuigingskracht

Het volgende bezoek is bij een echtpaar waarbij mevrouw de ziekte dementie heeft én de uitdrukkelijke wens om thuis te blijven wonen.

De trajectbegeleider verteld dat de zorg voor mevrouw heel veel vraagt van haar partner. Alles wat zijn vrouw doet of juist niet doet, praat hij goed. Meneer staat onvoorwaardelijk achter zijn vrouw, ongeacht wat dit met hem fysiek en psychisch doet. Hij wil zijn echtgenote niet alleen laten en mevrouw wil nergens heen. Na veel overtuigingskracht lukt het de trajectbegeleider om een afspraak te maken met mevrouw en mijnheer. Zij gaat met mevrouw koffie drinken en mijnheer kan dan even de tijd voor zichzelf invullen. Misschien een keer gaan kijken bij een gespreksgroep voor partners. De trajectbegeleider overlegt hoe zij e.e.a. gaan aanpakken, stelt mijnheer gerust en benadrukt nog een keer hoe belangrijk het is om ook tijd voor zichzelf te nemen. Na overleg met betrekking tot het aanvragen van zorg is het afscheid hartelijk en na een knuffel ga ik met de trajectbegeleider lunchen.

Pap en mam met dementie

Het volgende bezoek vindt plaats bij een echtpaar waar mevrouw is opgenomen in het verpleeghuis.

Zij heeft een vergevorderde dementie. Haar echtgenoot is ook gediagnosticeerd met de ziekte dementie en fietst iedere dag naar zijn echtgenote. Dit gaat niet altijd goed. Een GPS tracker in de fietstas zorgt ervoor dat zijn zoon en dochter weten of hij aankomt bij zijn echtgenote. Een hulpverlener vanuit de extramurale zorg ontvangt mijnheer als hij bij zijn vrouw is en ondersteunt hem en het team. Mevrouw, mijnheer, dochter, zoon en hulpverlener van mijnheer zijn bij het gesprek aanwezig. De grote vraag is hoe gaan zij de toekomst voor pap en mam vormgeven? Wat is het beste voor mam en pap en wat betekent dit voor hen.

Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn om beide ouders te zien ‘verdwijnen’ in de wereld van dementie. De keuzes die je voor je ouders en voor jezelf moet maken. Wat gaat er allemaal door je hoofd, hoe doe je dit als broer en zus? De trajectbegeleider vraagt, vraagt door, betrekt mijnheer er steeds weer bij, overlegt met dochter, zoon en hulpverlener en heeft voor iedereen persoonlijke oprechte aandacht.

Ik ga naar huis met enorm veel respect voor de mensen waarmee wij een gesprek hebben gevoerd en die ons hebben toegelaten in deze periode van hun leven. En met een warm hart voor de respectvolle, liefdevolle en deskundige benadering van ‘mijn’ trajectbegeleider. Hoeveel kun je voor iemand betekenen in een relatief korte tijd…..Veel, heel veel