Ik voel mij soms net een labrador

Spullen die niet gebruikt worden gaan weg en wat overblijft krijgt een nieuwe, maar handigere plek.

Zelf heb ik altijd een waterfles bij mij, en de fles in de kast vind ik leuk en wil ik gaan gebruiken. Maar ja, niemand heeft er een briefje met mijn naam op geplakt en zomaar meenemen is niet hoe het hoort.
‘Neem die fles toch mee als je hem leuk vind’, zegt mijn collega.
‘Ik zal het eerst aan onze teamleider vragen, dat is wel zo netjes’, is mijn antwoord daarop.
‘Wel nee joh, neem mee. Ze weet niet eens dat deze in de kast staat en niemand zal hem missen.’
‘Ik weet niet of ik dat kan hoor.’
‘Kom op, er zijn toch wel vaker dingen die je doet zonder dat het kan, mag of dat je het niet zeker weet. Een beetje gaan leven hoor.’

Labrador

En dan floept bij mij de zin eruit die zowel raak als waar is, zonder dat ik daar vooraf ooit over nagedacht heb: ‘Ik voel mij soms net een labrador, dus nee, dat doe ik niet zomaar.’
Een labrador? Hoe kom ik daar nu weer bij? In gedachten mijmer ik het rijtje af: altijd eerlijk, trouw, verbindend willen zijn, glimlach op mijn gezicht en aardig. Grenzen aangeven kan ik, toch is er altijd ruimte voor een ander en kan ik daar mijn plek in vinden.
Hm, een labrador. Ik zou misschien toch wat meer de pitbull, zoals mijn collega is, willen zijn.

Het is ook niet dat het zijn van een labrador per definitie fout is. Het zijn ontzettend lieve honden. Wanneer ik Google vraag naar de eigenschappen van een labrador dan vind ik een mix van: vriendelijk, opgewekt, van nature graag bij mensen en niet eenkennig, intelligent, gehoorzaam, energiek, veel beweging nodig, zachte vacht, en last but not least: belastbare hond. 
Ja? Heb je het gelezen? Intelligent!.. Ow, dat bedoelde je zeker niet?
Juist ja. Belastbare hond.
Ik heb het ook gezien.
Belastbare hond.

Speerpunten

In het gesprek met een vriendin hierover worden de speerpunten nog eens geslepen: ‘Wanneer je alleen maar loyaal naar anderen bent, en dingen en activiteiten voor jezelf schrapt die in eerste instantie rust lijken te geven (lees: gehoorzaamheid), verlies je de voldoening voor en bij jezelf.’
Ja, lees die zin nog maar een keer. Dat heb ik ook gedaan.

Deze labrador zal voortaan eens wat minder gaan kwispelen en opspringen bij het apporteren. 
Zodat de labrador een labradoodle kan zijn. 
Die de tijd neemt om te gaan zitten zodat ze gekamd en getrimd kan worden. 
En daardoor ook gewoon die waterfles mee naar huis kan nemen.

(Dat heb ik overigens gedaan én het drinkt heerlijk!)