Voorzorgcirkels ondersteund door het rijdende buurthuis van Deventer

Voorzorgcirkels ondersteund door het rijdende buurthuis van Deventer

De vergrijzing is een onmiskenbaar fenomeen in onze samenleving. Ouderen van vandaag zijn echter anders dan die van een generatie geleden. Ze zijn vitaler, leven langer, en zijn vastberaden om zo lang mogelijk zelfstandig te blijven. Maar hoe organiseren we de zorg voor deze groeiende populatie op een manier die recht doet aan hun wensen en behoeften?

In het doembeeld van de toekomst, 2040, zien we een zorgstelsel dat kraakt onder de druk van een toenemend aantal ouderen en een afnemend aantal zorgverleners en mantelzorgers. Maar juist nu, in het hier en nu, zien we ook hoopgevende initiatieven die laten zien dat een andere benadering mogelijk is.

Maar wat ik zie in de praktijk is dat steeds meer ouderen hier bewust van worden. Ik ben bezig met het opzetten van de voorzorgcirkels in Deventer. De voorzorgcirkels die er zijn lopen goed mensen kijken naar elkaar om. En in sommige wijken of flats hoef je maar weinig te doen om dit net iets te vergroten.

De afgelopen tijd rijd ik regelmatig mee met Camper DEEF het rijdende buurthuis van Deventer. Een gezellige plek waar iedereen welkom is voor een bakkie en een babbel, een stukje ontspanning en ontmoeting aan huis. Camper DEEF reist door de wijken en dorpen van Deventer en zorgt zo voor nieuwe ontmoetingen gezelligheid en aandacht voor elkaar. Het wordt bijgestaan door een groot netwerk van meerdere professionals uit Deventer, deze mensen vinden dat niemand er alleen voor hoeft te staan en ze geloven erin dat elke sociale wens te vervullen is.  Afgelopen week stond ik samen met DEEF in de Zandweerd. Op een hoek in de wijk tegenover een doorgaande weg. We keken elkaar aan is deze plek wel goed uitgezocht, niet de meest gangbare plek om een camper te stallen. Alles stond klaar de Camper met het gevoel van de jaren 70, muziek klonk uit de platenspeler en de koffie en thee waren klaar, de koekjestrommel goed gevuld. De eerste dame verscheen al op het balkon. “Ik kom strakjes eventjes langs hoor” riep ze vanaf haar balkon. De dame in kwestie had de camper al gegoogeld gevraagd of ze een foto mocht maken en zette deze op de groepsapp van de flat. Uit de flat achter ons sloot een meneer aan hij was van de bewonerscommissie van de andere flat en vertelde hoe de mensen elkaar goed in de gaten hielden, ze keken naar elkaar om en wekelijks werden er activiteiten georganiseerd. Binnen de kortste keren was het werkelijk hartstikke druk met een mooi gevarieerd publiek. Of er behoefte is aan een ontmoetingsplek voor ouderen. Dat zeker! Maar in deze flats waren de inwoners 55+ en zeer betrokken bij elkaar.

Een eindje verderop belde ik aan bij de laagbouw woningen. Een meneer van 93 opende de deur. Hij zou wellicht later aansluiten voor een bakkie koffie, maar dat wist hij nog niet zeker. Deze meneer woonde al vanaf 1951 in deze woning. Zijn wereld was wel kleiner geworden , maar hij deed nog alles zelf, geen hulp? Ja hij had drie dochters die hielpen hem nog regelmatig en hielden hem ook goed in de gaten. Vol trots vertelde hij over zijn tuin die had al regelmatig een straatprijs gewonnen. Na wat langer praten eindigde hij het gesprek met dank u wel voor het gesprek, want soms had hij dagen dan sprak hij niet veel mensen, en zijn vrienden ja die waren al overleden op 1 na. Daar ging hij nog wel eens naar toe. Met de taxi? Nee dan bracht zijn dochter hem als ze tijd had!

Het blijft steeds belangrijk om verder te kijken steeds naar diegenen die zich misschien minder gezien worden. Deze man van 93 in zijn laagbouw woning een oase van zelfstandigheid en trots, zijn verhaal herinnert ons eraan dat zelfs de sterksten soms behoeften hebben aan een luisterend oor en wellicht een helpende hand.