Emoties en dilemma’s

Bijna dagelijks is in het nieuws hoe ons zorgsysteem vastloopt en wat dat betekent voor mantelzorgers. Van hen hoor ik hoe de mantelzorg zwaarder wordt waardoor ze zich voortdurend afvragen hoe lang ze die zorg, die ze met liefde geven, nog vol kunnen houden.    

In mijn gesprekken met mantelzorgers komt overbelasting altijd ter sprake. Welke gevolgen heeft overbelasting voor hun eigen leven dat zo sterk bepaald wordt door zorgtaken?

Janine

Ik heb een afspraak met Janine die al jaren voor haar moeder zorgt die aan de ziekte van Ménière lijdt. Een evenwichtsziekte die een grillig en onvoorspelbaar verloop kent. Ze woont naast haar moeder, dat is fijn, maar het betekent ook dat al het georganiseer van de zorg op haar schouders terechtkomt. Janine werkt vier dagen per week en op dag vijf gaat ze met haar moeder naar de fysio, de kapper of een specialist. De zorgtaken lopen in het weekend door. Kortom, Janine heeft geen tijd voor ontspanning.

We spreken daarom af dat wanneer er iets geregeld moet worden, ze eerst nadenkt of ík de regeltaak van haar kan overnemen. Tot slot vraag ik hoe het met haar gaat. Het is even stil, dan zegt ze geëmotioneerd: ‘niemand heeft ooit gevraagd hoe het eigenlijk met mij gaat’. Janine benadrukt dat zij een liefdevolle band met haar moeder heeft en die zorg graag geeft. Het raakt mij, haar reactie laat duidelijk zien dat er een grens is aan wat iemand kan geven.    

Marleen

Zo ook Marleen. Al twee jaar ondersteun ik Marleen die voor haar moeder met de ziekte van Alzheimer zorgt. Ik help met uitzoekwerk en neem regeltaken over. Het is haar uitdrukkelijke wens om haar moeder thuis te laten wonen. Die is op haar eigen ruimte gesteld en raakt overprikkeld van te veel mensen om haar heen. Maar eigenlijk kan haar moeder niet meer alleen zijn. Wat heb ik Marleen zien worstelen om haar moeder in haar vertrouwde omgeving te laten blijven. Saar aan Huis, Home Instead,  Zorgmies, dagbesteding, alles is geprobeerd, opgeschaald en weer afgeschaald. Tot Marleen mij geëmotioneerd belde en zei ‘het gaat niet meer, Ila, wil je meedenken over een andere woonplek? Iets dat aansluit bij onze levensvisie met aandacht voor mens en natuur.’

En die plek is gevonden bij een kleinschalig wooninitiatief waar goed en met aandacht voor haar moeder wordt gezorgd. Marleen kan daardoor langzaam maar zeker de zorg wat loslaten. ‘Het voelde alsof ik in een gevangenis heb gezeten en nu vrij ben. Maar ik heb met liefde voor mijn moeder gezorgd’, vertelde ze toen ik haar belde om te vragen hoe het gaat. ‘En reuze bedankt, zonder jou had ik het niet volgehouden.’   

De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.