Ik meld mijn zoon ziek, zonder dat hij echt ziek is

Want als ik dan uiteindelijk op school was, bleek het vaak wel te lukken. Mijn moeder was een wijze vrouw, zoveel is duidelijk.

En wanneer ik echt ziek was, mocht ik echt wel thuis blijven. Heerlijk onder de deken op de bank. De televisie mocht dan zelfs ook nog aan. En er werd appelsap voor mij gebracht en die werd continu aangevuld. Schaaltjes fruit en soepstengels werden er ook nog bijgezet. Nee, ziek zijn mocht gewoon. Maar dan moest je wel echt ziek zijn.

Maar nu ik zelf moeder ben, van een zoon met autisme en PTSS, blijkt deze stelregel niet altijd de fijnste richtlijn.

Met opgezette en moe uitziende ogen, een bleek gezicht zit onze zoon stilletjes aan de ontbijttafel. Hem aansporen om te gaan eten werpen hun vruchten niet af. Het lijkt alsof hij nog in bed ligt, maar zijn lichaam hier aan tafel zit. Al had ik in een clownspak met een oranje pruik op naast hem gezeten, dan was het hem nog niet opgevallen. Het opzetten van een rode neus had zeker het verschil niet gemaakt.

"Ben je moe?” Geen antwoord.

"Kerel, je ziet er moe uit. Klopt dat?”

"Ja mama, ik ben heeeeeel moe.” Met een zucht wordt het laatste woord uitgesproken. Zijn lichaam zakt er zelfs nog iets verder van in elkaar.

Met mijn man wissel ik een blik uit: Wat gaan we doen? Ziek is hij niet.

In mijn hoofd hoor ik mijn moeder zeggen: “Je gaat eerst maar naar school. Als het echt niet lukt, kan ik je altijd nog op komen halen.”

Een tweestrijd begint binnenin mij. Ziek is hij niet. Hij heeft geen koorts, geen diarree en hij heeft niet gebraakt. Dan kun je je zoon toch niet zomaar thuis houden? Toch maar eerst proberen en als het niet lukt hem ophalen?

"Het is niet dat hij ziek is”, zeg ik tegen mijn man.

"Nee, maar hij is wel heel erg moe”, zegt hij terug.

“Ja, dat is een ding wat zeker is.” Nogmaals werp ik een blik op hem.

Als ik hem nu naar school stuur, dan voegt dat helemaal niets aan zijn dag toe. Er zal niets van wat gezegd of gedaan moet worden bij hem binnenkomen. En hij zal volledig in zijn eigen wereld verblijven. Een soort wassen beeld bij Madame Tussauds op zijn eigen stoel in het klaslokaal.

Nee, deze jongen blijft thuis. Waarom? Omdat hij dat nodig heeft.

De keuze is gemaakt. Nu het bericht aan de juf nog. Hoe ga ik dit inkleden? Ziek melden terwijl hij niet ziek is, dat is toch een beetje raar. En dat voelt ver van hoe ik het zelf altijd gekend heb.

De woorden vormen zich in de chat met de juf, na meerdere correcties, op mijn telefoon: ‘Hi juf, onze zoon blijft thuis vandaag. Hij is niet fit en lijkt beroerd van vermoeidheid. Hij heeft waarschijnlijk geen goede nacht gehad. Hij zal vast snel weer opknappen.’

Het antwoord volgt: ‘Goedemorgen Laura, beterschap. Ik bel je rond 12:20 uur.’

Dat is waar ook. Vandaag bellen we voor een bespreking van het rapport.

De ochtend is er eentje waarin die de loomheid van mijn zoon zich voortsleept en zich uitrekt. Met een auto in de hand, liggend op het vloerkleed, wordt er wat gespeeld. Wisseling in speelgoed is er niet, ook niet in zitplek. Uren verstrijken waarin nauwelijks zijn ligpositie veranderd. De limonade, het fruit en later ook de lunch, zet ik naast hem neer. Het wordt gelukkig opgegeten, maar zijn ligpositie blijft hetzelfde.

Aan het begin van de middag bellen de juf en ik met elkaar. “Hoe is het met hem?”

Deze vraag was te verwachten. En in alle eerlijkheid beantwoord ik deze: “Hij is niet echt ziek, maar zo ontzettend moe. Hij kon zijn ogen bijna niet openhouden en was onbereikbaar vanmorgen. Dus ik heb ervoor gekozen dat hij een dag thuis kon blijven, om weer op te laden.”

De reactie is verrassend: “Oh, maar dat begrijpen we wel hoor. Hij was de laatste tijd zo moe in de klas. Ik kan mij voorstellen dat hij dit echt even nodig had.”

Zie je nu wel Laura? Ziekmelden zonder ziek te zijn, dat kan gewoon. Onze zoon gaat niet voor niets naar het speciaal onderwijs. Dat is juist de plek waar leraren dit begrijpen én al aan hebben zien komen. Overprikkeling kan zich ook gewoon duidelijk tonen in vermoeidheid en lichaamstaal.

Na ons gesprek leg ik mijn telefoon weg en loop ik weer naar de slaapkamer van onze zoon. Nog steeds ligt hij op het vloerkleed, maar wel aan de andere kant. Hij merkt mijn binnenkomst op én begroet mij zelfs even. De kleur in zijn gezicht lijkt ook langzaam terug te keren.

Deze ziekmelding was meer dan juist. Hij had het nodig.

Indicatoren als koorts, diarree of overgeven zijn niet altijd nodig. Als ik maar blijf kijken naar wat ik zie, wat mijn onderbuikgevoel mij zegt én er naar handel.

Als iemand die aandacht nodig heeft van mij, dan is het mijn eigen zoon wel.

Laura Rooijackers, 34 jaar, schrijft over het leven in haar gezin. Ze is getrouwd en heeft een zoon van 7 jaar met autisme en PTSS en een dochter van 4 jaar oud. Vanuit haar zorgachtergrond heeft ze met diverse doelgroepen gewerkt. Maar zorgen voor een cliënt of voor je zoon, dat is echt andere koek. En één ding is haar wel duidelijk: het gezinsleven is mooi, intensief, nooit saai en geeft een schat aan herinneringen en ervaringen. En daar schrijft ze over op Deelmee!