Een verbinder in hart en nieren: zelfs op vakantie!

Ik ben samen met mijn geliefde op vakantie in Cornwall, Engeland. ’s Morgens vroeg krijgen we een bericht van een vriendin uit Nederland. Zij komt oorspronkelijk uit Amerika en is voor een weekend in Cornwall, want ze wil samen met een vriendin allerlei locaties bezoeken uit de serie Poldark. Deze serie gaat over Captain Ross Vennor Poldark, een Britse militair uit Cornwall die na meegevochten te hebben in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog in 1783 terugkeert naar zijn huis in Cornwall en daar zijn oude leven weer oppakt. Een prachtige serie met een knappe hoofdrolspeler.

Onze vriendin wil ook even de plek bezoeken waar wij kamperen. Ze stuurt een bericht: “Wij zitten in St. Austell in een hotel. Hoe lang denk je dat het duurt om ‘The Lost Gardens of Heligan’ te bezoeken? Daarna gaan we weer verder naar andere plekken waar de serie is opgenomen.” Ik denk nog, hoe wil ze dat allemaal in twee dagen proppen? Ik app haar terug: “Wij zijn onderweg met bus en trein naar St. Ives, zijn niet op de campsite, maar heel veel plezier!”

Terwijl we wachten op de bus, komen er twee mensen van rond de 80 jaar aangelopen. Typisch Engels: vissershoedje, geruite bloesjes, regenjas en wandelschoenen. Ze komen naast ons zitten in het bushokje en vragen vriendelijk waar wij naartoe gaan. Zij gaan naar St. Austell en wij naar St. Ives. “O, daar zijn wij vroeger wel vaker geweest. Nu is het allemaal iets moeilijker,” vertellen ze. “We hebben wel een camper, maar doen verder alles met de bus, die overigens gratis is voor ouderen in Engeland.” We raken in gesprek en als de bus arriveert, groeten ze vriendelijk en stappen in.

Eenmaal aangekomen in St. Austell, waar wij onze trein zouden pakken, spreekt de dame ons aan: “Misschien klinkt het onbeleefd, maar zou het mogelijk zijn om met jullie mee te reizen naar St. Ives? Wij hebben geen idee hoe we daar met de trein komen en ook niet hoe we weer terugkomen.” “Natuurlijk, geen probleem,” zeggen wij, ons er heel bewust van dat we deze keer twee oudere mensen mee op sleeptouw nemen. Maar hun stralende gezichten maken alles goed. Voor hen was dit een groot avontuur.

We regelen de tickets en eenmaal in de trein, waar we drie kwartier kunnen ontspannen, komen de verhalen los. De man had een paar keer een hartstilstand gehad, heeft inmiddels een pacemaker en weet sinds kort niet meer wat hij de vorige dag heeft gedaan. Nu neemt zij meer het voortouw, wat duidelijk een nieuwe rol voor haar is. De dame stelt zich voor: “My name is Brenda. Brenda Dark.” En de man steekt zijn hand uit: “My name is Pol. Pol Dark.” Hoorde ik dat goed? We schoten in de lach. Onze vriendin kwam speciaal voor een weekend naar Cornwall om de serie Poldark in het echt te beleven, en wij lopen straks in St. Ives met de echte Pol Dark langs de kust.

Eenmaal in St. Ives spreken we een tijdstip af waarop we elkaar weer zullen ontmoeten. Later zien we het stel zitten in een gestreepte strandstoel op de boulevard, genietend van een ijsje. De echte Pol Dark met zijn vrouw.