Stomme afwaspraat

En wanneer ik eenmaal aan de beurt ben, kom ik in gesprek met de afwasbuurvrouw aan de gootsteen naast mij.

'Pfoe, wat een rust he, zo zonder kinderen,' zegt ze.

'Nou, dat kun je wel zeggen. Ik doe er even wat langer over, want dit is mijn moment om bij te komen,' antwoord ik.

'Nu zijn mijn kinderen al wat groter zag ik, maar als ze van jou groter zijn dan volgen er meer momenten hoor. Dan kun je rustig bij de tent zitten en je boek gewoon uitlezen. Je ziet ze de hele dag niet, ze komen alleen langs als er wat gegeten en gedronken moet worden,' is haar reactie.

'Wat klinkt dat heerlijk zeg.'

'Ja he. En voor je het weet, zijn ze het huis uit. Dat is altijd te snel, maar het zal vast heel lekker zijn.'

'Ja, dat is zeker zo,' zeg ik. 'Ik kan niet wachten tot ze zelf hun gang gaan.' En met de stilte die volgt verdwijnen mijn gedachten in mijn eigen denkhoekje.

Want ik weet helemaal niet of onze zoon met autisme ooit zelf zijn dag gaat kunnen invullen. Of dat het mogelijk is om een boek uit te lezen op vakantie.

Onze dag is gestructureerd omdat onze zoon behoefte heeft aan sturing, samen dingen doen en uitleg. Het spelen met de kinderen bij onze tent is ook al zo'n situatie. Onze zoon is veel ouder dan de andere kinderen, omdat spelen met leeftijdsgenoten van regulier onderwijs niet gaat. Hij gaat dwars over een 'nee' heen en heeft vooral interesse in zijn eigen spelvoorwaarden. Met als resultaat dat het spelen altijd bij onze tent plaatsvindt en ik op afstand er ben om in te springen op al die momenten dat het nodig is. Ik weet überhaupt niet of onze zoon ooit uit huis zal gaan. En woont hij begeleidt, dan zal er altijd het een en ander van ons nodig zijn.

Of ik dat erg vind? Nee hoor.

Of ik er wakker van lig? Niet meer. De toekomst heeft zijn eigen verhaal, daar kan ik nu nog geen aandeel in geven.

Of de afwaspraat stom was? Ja enorm!

Maar het was wel even lekker.

Nu weer terug naar de tent. Want deze uitgelopen tijd valt echt buiten de dagplanning.

Laura Rooijackers, 34 jaar, schrijft over het leven in haar gezin. Ze is getrouwd en heeft een zoon van 7 jaar met autisme en PTSS en een dochter van 4 jaar oud. Vanuit haar zorgachtergrond heeft ze met diverse doelgroepen gewerkt. Maar zorgen voor een cliënt of voor je zoon, dat is echt andere koek. En dit is haar wel duidelijk: het gezinsleven is mooi, intensief, nooit saai en geeft een schat aan herinneringen en ervaringen. En daar schrijft ze over op Deelmee!