Boezem       

Tijdens een avonddienst komt zijn boezemvriend op bezoek. Wanneer we zijn bed in de serre schuiven, vragen de mannen of mijn collega vrijwilliger en ik het leuk vinden om samen met hen koffie te drinken. We vullen het dienblad, snijden de cake en schuiven twee stoelen bij in het avondlicht van de besloten buitenruimte.

Hij heeft een verbond met de vrijheid en is veel te jong om hier te zijn. Het lijkt een onmogelijke opgave om dit leven te integreren in een setting die zo verschrikkelijk hard over de dood gaat.

Tot aan de opname in het hospice woonde hij bij zijn moeder. Door haar eigen ziekzijn begrijpt ze niet meer precies wat er met haar zoon aan de hand is. De telefoongesprekken die hij dagelijks met haar voert zijn kort van toon en krap van stof. Soms kun je zoveel genegenheid voelen achter de lelijkheid van een uitgesproken zin. Onvoorwaardelijke liefde is ongrijpbaar en taal is slechts een aaneenschakeling van gekozen woorden van het moment.

Er is niets meer over van de getoonde onrust van de afgelopen dagen. De uitputting zweeft rond zijn mager lijf. Terwijl hij in zijn koffie roert en me een beetje schuw aankijkt, zegt hij dat hij denkt dat hij niet in de hemel komt. Als ik vraag waarom hij dat denkt, zegt hij dat hij te vaak, te ondeugend is geweest.

Broederschap

De anekdotes volgen elkaar op. Het zijn uren met een open hart. De boezemvrienden voeren ons langs het pad dat ze samen hebben gelopen. De bonte verzameling herinneringen laat ze een vol register aan emoties ervaren. De ogen sprankelen, de tranen stromen en het hart gniffelt. Gniffelen, zoals Snuf en Snuitje.

De diepgaande verbondenheid van hun broederschap, verborgen en toch voelbaar in de stiltes tussen de zinnen in. Ik voel het in de onbehouwen woorden die gaan over het naderde verlies.

De breekbaarheid lijkt pas een feit wanneer het werkelijk gebroken is.

In deze kleine setting, in de serre van het hospice, voelt het als veilig, met de hemel in zicht. Het schuiven van de ballast van zijn schip, dat met een laatste vloedgolf naar buiten komt. Nog één keer aanspoelen, nog één keer het water verplaatsen en de schuimkoppen het strand opjagen.

De manier waarop hij het leven heeft ontmoet lijkt zorgeloos. Nu is nu en alles wat zich in dat moment bevindt, is te hanteren. De dood en het verdriet is van latere zorg en eigenlijk is alles dat. 

Het is een mooie gedachtegang, waar ik vast nog eens met een glimlach aan terug zal denken.

Het is alsof hij weet dat op de laatste treden van zijn pad geen parels meer liggen die zijn turbulente leven zoveel kleur hebben gegeven. Het bewuste besluit om zelf te bepalen wanneer zijn leven klaar is, lijkt dan ook een volstrekt logische keuze.

Als tijdens mijn volgende dienst zijn moeder op bezoek komt schuif ik haar rolstoel vlak naast het bed. Ze kijkt me wat verloren aan als ik haar vertel dat haar zoon slaapt, maar dat hij haar vast kan horen. Ze pakt wat onwennig zijn hand. Haar woorden, dat het misschien nog wel goed gaat komen, raken de muren van de kamer. Wanneer de echo haar kracht verliest, neemt de stilte het over.

Hij overlijdt een aantal uren later, op het moment dat er heel even niemand in de kamer is.

Verdwenen, maar voor altijd verbonden in de ongrijpbaarheid van de boezem van onvoorwaardelijke liefde.