Lang leve mijn egoïstische ik

In de beginjaren van mijn mantelzorgbestaan ontdekte ik dat er geen pauzeknop was in het leven. Als ouders stonden wij 24 uur per dag aan. 's Nachts waren we wakker door onze zoon, met autisme en PTSS, en vaak last had van nachtmerries of een nat bed door nachtelijk geworstel met zijn luier, waardoor er soms ongelukjes gebeurden. Overdag bevonden we ons in een race, waarbij het huishouden, onze pasgeboren dochter en onze zoon allemaal om aandacht vroegen.

Naarmate hij ouder werd, werd zijn wereld ook groter. Elke nieuwe ervaring vraagt voor hem een intensieve verwerking, veel meer dan bij andere kinderen. Alle informatie die hij binnenkrijgt, wordt opgeslagen en niet meer vergeten. Zijn brein kent geen filter dat onderscheid maakt tussen wat belangrijk is en wat niet, wat vergeten mag worden en wat niet. Bij die verwerking hebben we talloze inzinkingen opgevangen, met tranen, geschreeuw en momenten waarop hij onbereikbaar was.

Toen de druk voor onszelf te groot werd, beseften we: "Dit kan zo niet langer. Onze zoon heeft hulp nodig." We zochten hulp en kregen die, waaronder een diagnose. Velen om ons heen vroegen zich af waarom we dit deden:  
“Hij is toch nog jong?"  
"Wil je er echt een label op plakken? Daar komt hij nooit meer vanaf."  
"Misschien ligt het wel aan jullie; een jong gezin is gewoon zwaar.”

Ik ben dankbaar voor mijn huwelijk, waarin we elkaar konden aankijken en besluiten: “We blijven hier niet mee rondlopen. We staan op, voor onze zoon en voor onszelf, wat een ander er ook van vindt.” Dit wederzijdse begrip is onbetaalbaar, want niet iedereen heeft zo'n maatje naast zich.

Toch was er een probleem: er was geen pauzeknop. We wisten dat we momenten nodig hadden om mentaal op te laden, maar die vonden we niet. Hobby's en vrije tijd waren belangrijk, maar onhaalbaar. Hoe konden we immers samen het huis uitgaan terwijl de chaos thuis heerste? Onze zoon stond op instorten, onze dochter accepteerde geen fles naast de borstvoeding. Het leek onmogelijk.

Nu, een paar jaar later, kijk ik hier anders naar. Er is altijd een pauzeknop. Je moet hem alleen zelf indrukken; niemand anders kan dat voor je doen. Ik merk echter dat veel moeders geloven dat er geen pauze mogelijk is. Ze nemen geen ruimte voor zichzelf en raken volledig opgebrand. Want "als ik niet doorga, dan…." Ja, wat dan? Dan raak je opgebrand.

Daarom vier ik de laatste jaren steeds vaker een feestje, genaamd: 'Lang leve mijn egoïstische ik'. Soms mag het alleen om mij draaien. Hoe ik dat doe?

1. Erkennen dat ik rust en ruimte voor mezelf nodig heb.
2. Concreet maken wat ik nodig heb.
3. Doen wat ik nodig heb.

Hier zijn twee voorbeelden:

Toen de kinderen naar school waren en een berg wasgoed mij in de woonkamer aanstaarde, vroeg ik me af of die per se nu moest worden opgeruimd. De was loopt immers niet weg. Waar ik wel behoefte aan had, was tijd voor mezelf. Dus koos ik ervoor om met de trein naar de stad te gaan, met een boek voor onderweg. Ik dronk een koffie met iets lekkers, las een uur uit mijn boek en slenterde daarna op mijn gemak door de winkels.

Een ander voorbeeld: ik stond al jaren ingeschreven voor een volkstuintje en kreeg er eindelijk een toegewezen. Mijn eerste gedachte was: “Daar heb ik geen tijd voor.” Maar toen bedacht ik dat dit een plek kon zijn waar ik rust vind en iets voor mezelf doe. Dus besloot ik het aan te nemen en er op mijn eigen tempo iets moois van te maken. Op het landje legde ik picknickkleden in het schuurtje, zodat de kinderen mee kunnen en daar met hun speelgoed spelen. Onze zoon geniet ervan; hij zit op het kleedje, staart naar het gras of de wolken en vindt rust. Onze dochter zit het liefst met haar handen in de aarde, snoepend van de aardbeien die er al groeien.

Als je eenmaal de pauzeknop weet te vinden, wordt het bijna verslavend om die in te blijven drukken. Je ontdekt steeds meer mogelijkheden die weinig impact hebben op het gezin, maar wel helpen voor jezelf. En dan is het mantelzorgleven goed te dragen. Als je het maar doet.

Dus vier je eigen 'Lang leve mijn egoïstische ik'-feestje! Hang de slingers zelf op, op welke manier je maar wilt, groot of klein.