Eindelijk weer een mooie dag

Geschreven door Cindy Brink-Jansen - Talentmakelaar en Vrijwilligerscoach

3 oktober 8.10 uur

Wanneer ik vanochtend de kantoordeur wil openen, hoor ik geschuifel in de hoek van de gang.

"Ja, ik ben hier, ik kom me maar even melden." Met tranen in zijn ogen staat meneer L voor me. "Ze hebben geen werk meer voor mij."

"Och, dat is ook wat," zeg ik terwijl ik het slot open draai en mijn jas uittrek. "Kom gauw zitten, dan praten we erover."

De laatste weken staat meneer L steeds vroeger bij ons "arbeidsbureau" – een naam die hij zelf heeft bedacht. En ik moet zeggen, ik vind het geweldig! Want eigenlijk zijn we dat ook wel een beetje. Zo nu en dan overvalt hem de onrust, zoals vanochtend. Er moet brood op de plank komen en de rekeningen moeten betaald worden. Het zijn serieuze zorgen. En hoewel meneer L in een verpleeghuis woont, beschouwt hij zichzelf nog steeds als kostwinner, en die verantwoordelijkheid weegt zwaar op hem.

Samen bespreken we de werkzaamheden voor de rest van de week. Ik typ snel een schema uit. Meneer maakt zich ook zorgen over het feit dat hij geen rijbewijs heeft. "Geen probleem," zeg ik geruststellend, en onderaan het schema schrijf ik: "Meneer rijdt mee met collega’s naar de werkadressen." Dit stelt hem duidelijk gerust.

Ik stel voor om even mee te lopen naar de afdeling zodat hij een boterham kan eten, en beloof hem om hem om 9.30 uur op te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later, met de andere deelnemers erbij, trekken we onze werkjassen aan en lopen we naar de auto.

"Eindelijk weer een mooie dag," zegt meneer glimlachend. "We gaan weer wat beleven."

Een kwartier later komen we aan bij Herenboeren. Een enthousiaste groep vrijwilligers verwelkomt ons aan tafel om te helpen met het pellen van knoflook. De mannen gaan ijverig aan de slag en ondertussen geniet meneer zichtbaar van de gesprekken aan tafel. Sport, politiek, landbouw, muziek, het onderwijs van vroeger – allerlei verhalen komen voorbij en meneer haakt af en toe aan met een opmerking. Ondertussen hangt de geur van verse knoflook om ons heen. Nadat de mannen de schillen met de kruiwagen naar de composthoop hebben gebracht, besluiten we terug te keren naar Nieuw Graswijk.

De mannen bedanken de vrijwilligers voor de gezelligheid en lopen al lachend terug naar de auto. "Morgen ruiken ze ons waarschijnlijk nog," grapt meneer L naar meneer K.

Als ik die middag naar huis fiets, denk ik terug aan meneer L’s woorden: "Eindelijk weer een mooie dag... we gaan weer wat beleven." Stiekem hoop ik dat de geur van knoflook echt tot de volgende dag blijft hangen. Wat zou dat een prachtig geheugensteuntje zijn om de mooie dag van vandaag morgen nog te herinneren.