Weer zwanger...

Zijn vader trok de riem uit zijn broek, terwijl zijn moeder huilend op de grond lag. ‘Ik sla je verrot, als je niet opstaat’, schreeuwde hij. ‘Hoe oud was je’, vraag ik hem.

‘Twaalf jaar’.

Nu is hij drieënnegentig. Zijn moeder was door de benen gezakt omdat ze weer zwanger was. Wanhopig. Acht kinderen in tien jaar tijd en een miskraam. En bij die miskraam was hij de enige in huis geweest, die kon helpen. Natte doeken. Bloed. Paniek. Bloed. Natte doeken. De ervaring is diep verankerd. Nu lag zij op de grond. Weer zwanger.

Hij was voor haar gaan staan. ‘Dan moet je langs mij’ of iets dergelijks had hij gezegd en daarna kreeg hij een ongenadig pak slaag van zijn vader. Een onbestemde glimlach speelt rond zijn mond. Hij had liefde gekend in zijn jeugd, maar niet van zijn vader.

‘Mijn zusje met wie ik altijd naar school liep werd ziek. Een jaar lang kwamen de nonnen over de vloer om haar te verzorgen en plots was ze dood. Ik wist niet wat er aan de hand was. Nog steeds niet. Ik was gek op haar. Er werd nooit meer over gesproken.’

De arts in opleiding (die we gaan missen) had gezegd, dat we hier wel na tien minuten weg zouden zijn, want geestelijk blijkt hij kraakhelder. Hij werkt dagelijks aan zijn conditie en laat trots het fitness-instrument zien, dat hij in de gang aan de muur heeft gemonteerd.

Zijn ‘meisje’ is drie jaar geleden overleden. Hij ontmoette haar op een dansavond en vroeg haar ten huwelijk op de ‘meidenmarkt’ op Tweede Pinkersterdag in Schoorl. Daar flirtten de jonge vrouwen traditiegetrouw vanaf het klimduin naar de toegestroomde jongens die indruk op hen probeerden te maken. Een lange Schoorlse traditie, die al in geschriften uit 1593 is terug te vinden. Zielsgelukkig was hij met haar. Achtenzestig jaar lang, waarbij hij in haar laatste jaren alle zorg op zich nam tot het echt niet meer ging. Ze woonden tegen het woonzorgcentrum aan en zij verhuisde naar 'boven'.

Het biljart verdween uit de gemeenschappelijke ruimte in het verzorgingshuis en dus zorgde hij voor een 'kingsize' biljart in zijn huiskamer. Inmiddels ongebruikt, omdat zijn maatjes of zijn overleden of iets zijn gaan mankeren. Een biljartpartij werd meer een zorgsessie.

Tijdens de oorlog hadden ze onderduikers in huis. Hij werkte vanaf zijn vroege jeugd op het land. Mocht zijn school niet afmaken. Was taxichauffeur. Kende blindelings de weg tot aan Amsterdam en werd uiteindelijk bulldozerchauffeur. Als hij onrecht op zijn pad tegenkwam stond hij pal. De baas bij wie hij zich in vijf jaar opgewerkt had tot eerste knecht en eerste chauffeur had hem onheus behandeld en nadat hij hem dat in duidelijke bewoordingen had laten weten volgde ontslag op staande voet. Hij blikte of bloosde niet. Dan werd hij een bulldozer. Die kracht straalt hij nog steeds uit, maar hij verplettert mij met zijn zachtheid, zijn charisma.

Hij aarzelt geen seconde als ik hem vraag of ik zijn verhaal mag delen.

Zijn verhaal ging twee weken geleden enigszins over de kop (meer dan honderdduizend mensen zagen hem). Vandaag ben ik tussen de middag, ik was in de buurt, even bij hem langs geweest om de post en veel van de mooie reacties voor te lezen (zijn ogen worden wat minder). En te zeggen, dat ie een beetje beroemd is geworden.

Hij vond het prachtig. Het heeft hem geraakt. Maar hij wil jullie graag bedanken. Bij deze!