Leef met de dag, maar vooral: LEEF!

Vandaag mocht ik iets bijzonders meemaken tijdens “het echte gesprek” tussen studenten en ouderen. Terwijl ik erbij stond, werd ik geraakt door de oprechte interactie die ontstond – de nieuwsgierigheid en interesse die van jong naar oud stroomde en weer terug. Wat telkens weer ontroert, is hoe deze gesprekken de ogen van zowel jong als oud laten stralen. Een doel, een passie – iets om voor te leven – brengt letterlijk glans terug in hun blik.

Een oudere dame verwoordde het prachtig: “Ik heb het gevoel dat ik me helemaal open kan stellen naar de studenten, en het is zo fijn om hun verhalen te horen.” Dat raakte me. Deze studenten, die al sinds september iedere week tijd doorbrengen met de ouderen, brengen echt iets teweeg. Na elk bezoek praten de ouderen nog even na over die jonge mensen die een frisse wind in hun dagen brengen.

Een van de studenten vertelde me iets dat hem was bijgebleven van een gesprek met zijn ouders. Ze hadden tegen hem gezegd: “Jij maakt nog eens wat mee! Ons leven wordt steeds kaler; vrienden vallen weg en er is minder om voor te gaan.” Zijn ouders zijn pas begin 60 – het deed me even stilstaan bij hoe vol en rijk mijn eigen leven is. Ik deelde mijn levensmotto met hem: “Je moet zelf de slingers ophangen en ook iets voor je omgeving over hebben.”

De afgelopen week was voor mij een prachtige herinnering aan dat motto. Werk, oppassen op mijn kleinzoon in Leiden, een walking dinner met vrienden – en als kers op de taart werd ik gekroond tot Hoogheid bij de raad van 11 op 11-11. De volgende ochtend stond diezelfde Hoogheid gewoon weer klaar om de buurvrouw te helpen, die haar arm en schouder had gebroken. Betrokken zijn bij het leven om je heen, dat is voor mij leven met een hoofdletter L.