Geheim    

Ik vind haar mooi. Majestueus mooi. Haar zeer hoge leeftijd doet niks af aan haar sprankelende verschijning. Ze heeft me. Met elke zin, met elke glimlach, met elke blik. Haar zachtheid zet al mijn registers van onvoorwaardelijke liefde wagenwijd open.

Een medewerker van de thuiszorg heeft haar geholpen met aankleden en nu zit ze, in haar rolstoel bij de keukentafel. Als ik haar een kopje thee serveer, neemt ze een spiegeltje van haar schoot en zet het voorzichtig op tafel. Ze verontschuldigt zich voor haar vergeten toilettas en vraagt of ik het voor haar uit de badkamer zou willen halen. Alleen als het niet te veel moeite is.

Ze heeft geen hulp nodig, niet anders dan dat ze het fijn vindt om wat te praten. Terwijl ze voorzichtig het kleine roze toilettasje opent en de inhoud met uiterste precisie op de tafel zet, kijk ik naar de zachte ronde vormen van haar gezicht. Er zijn nauwelijks rimpels te ontdekken. Het is haar geheim. De intonatie van haar stem maakt dat ik geloof dat ze mij het mysterie gaat onthullen.

Het moment, samen met mevrouw, brengt me moeiteloos terug naar mijn verlaten land. Ik ruik de geur van eau de cologne en voel voorzichtig het reliëf van het goud en zeegroene etiket op het bijzonder vormgegeven flesje. Het is oud, zo oud en vertrouwd als het stilzwijgend verbond met oma, door de ogen van mijn kinderjaren.

Het openen van de doosjes en potjes kost haar zichtbaar moeite, maar iets in mij maakt dat ik alleen maar gebiologeerd kan kijken hoe ze met trage bewegingen haar schijnbaar dagelijkse routine volgt. Geduldig en broos, in zichzelf gekeerd en toch toegankelijk.

Ze wendt haar blik van de spiegel en laat voor even haar hand op mijn onderarm rusten. ‘Jezelf verzorgen is goed voor je zelfvertrouwen. Ieder mens heeft het recht om jou in je mooiste versie te ontmoeten. Het voedt je liefde, het streelt je hart en dat van een ander’, zo zegt ze.

Als ze even later een tube handcrème opent en een beetje van de inhoud op haar wangen smeert, wil ik ingrijpen, haar attenderen op de verkeerde crème op de verkeerde plaats, maar ik durf het niet. Ik zeg niets, ik kijk, ik voel. Ik wil deze serene sfeer aan de keukentafel in het hospice niet verstoren. Ze voelt mijn aarzeling, ze kijkt naar me met een betekenisvolle blik en fluistert zacht dat dát haar geheim is.  

Met trage bewegingen draait ze aan het uiteinde van de lippenstift. Het roze dat tevoorschijn komt, sluit naadloos aan bij de tint van de bloempjes op het toilettasje. Ze buigt iets naar voren en met een onvaste hand en haar mond een beetje open stift ze, zo goed en zo kwaad als het gaat, haar lippen.

De aanblik van deze tableau vivant maakt dat er geruisloos een traan over mijn wangen rolt. Nooit mogen vergeten je best te doen om de mooiste versie van jezelf te zijn. Het is een levensles van onschatbare waarde. Misschien is haar ontzag voor het leven haar geheim. De kunst om de essentie te kleuren, de reden van haar lichtheid en haar rimpelloze stralende zijn.

Ik zou een diepe buiging willen maken voor haar toewijding en haar zelfliefde. Oud zijn, terminaal ziek worden en het verdriet van het naderende afscheid voelen, maar nog altijd de hoffelijkheid van het spel der liefde willen spelen. Omdat ze het waard is en zij dat vooral van anderen vindt.

Ze straalt. Met een klein uurtje komt haar echtgenoot op bezoek.