De wijze van sterven bepaalt niet hoe iemand herinnerd moet worden. Toch?

Pieter van der Oest, Oprichter Dearly, Hét platform dat werkgevers en werknemers ondersteunt bij verlies en rouw schrijft zijn verhaal over zijn vader.

Dearly is ontstaan vanuit mijn persoonlijke verhaal. Ik was 18 toen ik mijn vader Jean-Pierre aan suïcide verloor. Jarenlang worstelde ik met verdriet, angst, ongemak en schaamte. Totdat ik op een dag besefte hoe zwaar die rouwlast 🎈 eigenlijk was.

En toch heb ik me daar zelf jarenlang schuldig aan gemaakt.

24 november 2009 was de donkerste dag uit een hele donkere periode. Een tijd waarin ik mijn vader zag wegglijden. Waarin alle veiligheid thuis verdween, en uiteindelijk ook hij. Ik was 18 toen ik die avond thuiskwam van mijn werk, de voordeur opende en hem vond in de woonkamer.

Het werd de meest verschrikkelijke dag van mijn leven. De periode ervoor en erna voelt als een zwart, bodemloos gat.

Heel lang heb ik mijn vader vervloekt. Uit woede, uit verdriet, uit onmacht en onbegrip. Jarenlang duwde ik de herinneringen aan hem weg, alsof ik daarmee de pijn kon vergeten. Maar wat overbleef, was een verlammende boosheid en leegte.

Zoals ik het leven van mijn vader reduceerde tot zijn dood, deden mensen om mij heen dat ook. Zijn overlijden werd gezien als een “keuze.” En als het een keuze is, waarom zou je lang rouwen? Waarom zou je er nog naar vragen?
Zoals Wouter de Koning laatst treffend in ons gesprek zei: “Ons taalgebruik – zoals ‘zelfmoord plegen’ – laat het voordoen alsof de keuze bij de overledene ligt. Het maakt het makkelijker voor de omgeving om verder te gaan, zonder écht te begrijpen wat er speelde."

Maar als iemand overlijdt door een ongeluk of aan een vreselijke ziekte als kanker? Dat voelt invoelbaarder, lijkt meer ruimte te krijgen voor verdriet en herinnering. Zelfdoding is anders... in de ogen van velen. Maar is dat eerlijk?

Het heeft jaren geduurd voordat ik kon zien dat mijn vader niet koos voor de dood. Hij werd ingehaald door een ziekte die sterker was dan zijn verlangen om te leven. Zijn depressie maakte de pijn ondraaglijk. Dit besef veranderde hoe ik naar hem keek, en naar mezelf. Het gaf ruimte om herinneringen toe te laten. Niet alleen aan hoe hij stierf, maar aan wie hij was.

Afgelopen zondag, vijftien jaar na zijn overlijden, dacht ik aan zijn heerlijke lach. Hoe hij kon grinniken als hij ons met de band achter de boot over het water liet stuiteren. Zijn liefde voor muziek. Aan de momenten die ons bonden, ondanks alles. En ik voelde opnieuw hoe belangrijk het is om verder te kijken dan het einde.

Laten we mensen zien voor wie ze waren. Laten we begrijpen dat zelfdoding geen keuze is, maar een tragische uitkomst van een ernstige psychische aandoening.

En laten we ervoor zorgen dat niemand zich alleen hoeft te voelen in zijn verdriet. Misschien kunnen we samen een wereld creëren waarin herinneringen niet vast blijven zitten aan hoe iemand stierf, maar schitteren in hoe iemand leefde. ❤️

Een ode aan jou, papa. In onze herinneringen leef jij voort.