Ik kom nu op plekken in mijn hoofd, waar ik niet wil zijn

Ze zit in haar stoel. Iets onderuitgezakt. Bril op het puntje van haar neus. Pakje sigaretten op het salontafeltje. Priemende ogen. Ze doet me denken aan Simone de Beauvoir.

  
Simone de Beauvoir Een leven 

“Adam was slechts een ruw ontwerp; de schepping van de mens lukte God pas echt goed toen hij Eva schiep.” Dat zelfvertrouwen.

En of ik het anker voor haar wil lichten, wanneer zij deze haven besluit te verlaten.

Het anker is gesmeed uit een behandelverbod en een euthanasieverklaring. Jaarlijks voorzien van een verse handtekening van de huisarts. Ze komt van ver en heeft de plaats uitgekozen, waar nog wat familie woont. Vanuit een lommerrijke regio naar de winderige Marinestad. Voor het eerst niet alleen, deze ongehuwd gebleven dame. Ze heeft mw. Alzheimer meegenomen.

Het schip is met de opname in het verpleeghuis dicht bij open water gekomen. Aan de horizon ziet ze zwarte wolken samentrekken. ‘Als het moment daar is, dan laat ik het je weten’.

Ze mist weliswaar aansluiting bij ‘de groep’ met haar intellectuele achtergrond, maar vindt toch balans in haar bestaan. De verzorgenden hier zijn lief en aandachtig. Ze vindt het prettig om bij hen aan te meren. Dat ze dan ’s ochtends even niet meer weet waar ze is, wordt snel opgelost door een vriendelijke lach en een vertrouwd gezicht.
 
De verzorgende, die haar gewicht in goud waard is, kaart het aan tijdens de visite. Er zal iets van een jaar verstreken zijn. ‘Ze wil niet meer’. Het anker lijkt zich plots in mijn maag te bevinden.
 
Ik zoek haar op en ze is duidelijk: ‘Ik kom nu op plekken in mijn hoofd, waar ik niet wil zijn. Het is zover.’

Het feit, dat haar korte termijn geheugen zo slecht is geworden, maakt dat ik haar in de tijd die volgt herhaaldelijk bezoek met steeds dezelfde vragen. Om de consistentie van het verzoek te bepalen. En ze is telkens kraakhelder.

‘Maar omdat uw geheugen zo slecht is, zou het ook dit moment kunnen zijn, dat ik de euthanasie zou komen uit…..
 
 Ja!.....liever gisteren dan vandaag……’

Ze wil het graag zelf doen en dus hebben we gekozen voor een glas met dodelijke inhoud.

En dan is het moment daar.

Het is stil in de kamer. Ze zit half rechtop in haar bed. Twee dierbaren. Twee verzorgenden. Het is wonderlijk dit drankje, dat oogt als water. Ik vraag het haar nog één keer.

'Ja!'

De enige spanning, die er is, lijkt van mij te zijn. Ze straalt totale rust uit. En volledig bewust van wat gaat gebeuren. Zo helder heb ik haar lang niet gezien.

Ze brengt het glas naar haar mond en begint er aan te nippen. Een golfje paniek. “U moet proberen het hele glas vlot leeg te drinken….”. Dat doet ze vervolgens met volle overtuiging. Als een dorstig kind.

En dan gebeurt er niets……

In haar arm zit het infuus. Voor als het onverhoopt niet lukt met het drankje.

En net als ik voor de duizendste keer het etiket op het flesje nog eens bekijk, slaakt ze een diepe zucht en verlaat ze verrassend snel de haven.

'Zo wil ik het ook, als het ooit zover komt'; fluistert de verzorgende in mijn oor.

In de agenda van Deelmee staat een Save-the-date gepland (opgeven is snel mogelijk) op dinsdag 11 februari 2025 met een Webinar over Wilsverklaringen, het gesprek, tips, kennisdelen, zaken goed regelen e.d. onder leiding van Maria Grijpma. Moeite waard, hou de agenda in de gaten. 

SAVE-THE-DATE! Ouders ondersteunen met hun wilsverklaring! | Deelmee