Wat hebben we haar aangedaan?!

Operatie geslaagd, lijdensweg patiënt verlengd

Tijdens een interview met een verzorgende IG voor mijn boek De Partner hoorde ik het volgende verhaal.

“Een moeder had gevorderde dementie en ze brak haar heup. Het verpleeghuis raadde af om haar te laten opereren, omdat revalidatie niet mogelijk was. De familie stond erop dat moeder geopereerd zou worden en dat gebeurde. De operatie slaagde, maar moeder mocht haar heup niet meer belasten en mocht alleen nog in bed liggen. Dat is lastig uitleggen aan iemand met dementie.

Toen ze vlak daarna longontsteking kreeg, adviseerde de verpleging om haar niet meer te behandelen, zodat ze kon overlijden. Maar de familie stond erop dat ze behandeld zou worden. Deze moeder leefde daarna nog drie jaar. Haar leven bestond vooral uit lijden. Na verloop van tijd drong het tot de familie door dat ze beter andere keuzes hadden kunnen maken. ‘Wat hebben we haar aangedaan?’ zei een bedroefd kind.”

Ruzie in de familie over behandeling van moeder

In mijn eigen netwerk kwam ik tegen dat een moeder niets meer kon door vergevorderde dementie en hersenbloedingen. Toen kreeg ook zij daar een longontsteking bovenop. De kinderen die moeder al jaren verzorgden, tot in het verpleeghuis aan toe, hadden er vrede mee dat ze zou gaan en vroegen om af te zien van behandeling zodat ze kon sterven. Maar de twee kinderen die vrijwel nooit langskwamen hielden dit tegen. Ze zeiden dat ze hun moeder nog niet kwijt wilden en eisten dat er antibiotica werd gegeven. Zo geschiedde en moeder vegeteerde nog maanden verder, waarna ze alsnog overleed. Het zorgde voor ruzie in de familie en voor veel lijden bij de moeder.

De zieke betaalt een hoge prijs omdat naasten niet kunnen loslaten

Ga daarom als naaste altijd bij jezelf na wie je een plezier doet met aandringen op doorbehandelen: jezelf of de zieke. Want in beide bovengenoemde gevallen is het de zieke die een hele hoge prijs betaalt omdat naasten niet kunnen loslaten. Dit had waarschijnlijk voorkomen kunnen worden als in een veel eerder stadium (ook als er nog niets aan de hand is) met naasten en artsen besproken was wat voor de zieke de grenzen zijn waarna behandeling niet meer gewenst is. Dit kan in een levenstestament vastgelegd worden, als leidraad voor de familie en artsen. Met een levenstestament kun je niet alle situaties afdekken, maar je kunt als familie wel in de geest van de zieke handelen en wellicht onnodig lijden en ruzie voorkomen.

Ook over dit onderwerp kun je meer lezen in mijn boek De Partner. Nieuwsgierig? Bestel 'm bij Bol, boekhandel of www.jessicavanhooff.nl.