Tijdloosheid     

Ze lijkt in niets op de montere vrouw van een paar dagen geleden. Ze heeft pijn en is oncomfortabel. Ze slaat haar ogen even op en ze fluistert dat ze er vrede mee heeft, maar ook best bang is. Ik koel haar gezicht met een washandje en praat zacht tegen haar, terwijl ze telkens kort wegzakt in een slaap die haar lijkt te overvallen.

Ik heb haar leren kennen als een opgewekte vrouw, die de laatste dagen steeds vaker de draad van het verhaal kwijtraakt en deze momenten maskeert met een onzekere glimlach. Ze weet nog niet zo lang dat ze niet meer beter wordt. Haar man stierf aan dezelfde ziekte als waar zij aan lijdt en zijn behandeling heeft haar doen besluiten om een andere weg te kiezen.

Terwijl de verpleegkundige bezig is om de palliatieve sedatie voor te bereiden, legt ze uit dat mevrouw waarschijnlijk, nadat de medicatie is aangesloten, niet meer wakker zal worden. De bewegingen rond het bed lijken mevrouw te veel. Ze sluit haar ogen en zegt niets.

Elke vraag van de familieleden, voelt als zoeken naar een indicatie om de tijd te kunnen duiden, als een houvast. Ik kan er geen zinvol of waarachtig antwoord op geven. Het is zo ontzettend menselijk om niet tijdloos te willen bungelen in een staat van emotionele pijn, voortvloeiende uit de draden van verbondenheid. Het is zo begrijpelijk dat een mens wil ontsnappen aan het heftige gevoel om te moeten toezien hoe iemand die je liefhebt langzaam maar zeker van je wegglijdt, wetende dat je na deze beproeving de leegte van het niets zal ontmoeten.

De voleinding omarmen is niet iets wat je kunt oefenen, net zomin als dat je vooruit zou kunnen rouwen. Ieder mens doet het op zijn eigen manier en op zijn eigen tijd. Sterven is een proces zonder tijdslot. Hoe kom je in een staat van overgave die de ruimte biedt om samen te kunnen schommelen in de sereniteit van tijdloosheid? Dichterbij of verder op weg kun je iemand die sterft niet begeleiden.

Al is ons gezamenlijk verleden kort en rust de verbondenheid slechts op enkele draden, ik ervaar de betrokkenheid intens. Ik ben me elk moment bewust hoe een bijzonder bevoorrecht mens ik ben om bij dit proces te mogen zijn.

Terwijl ik naar haar ontspannen gezicht kijk, zie ik haar mooie glimlach van een paar dagen geleden, ze lijkt de angst voorbij. Als ik zachtjes over haar hand strijk, voelt het alsof ze ieder moment weg kan glijden. Ik sta op het perron en wens haar een goede reis, wanneer haar trein ook mag vertrekken.