Geen reactie bij aankloppen

Er is geen reactie op het herhaaldelijk aanbellen en op het raam kloppen. Zou hij zich verschanst hebben in de slaapkamer?

De casemanager komt zo met de sleutel, die ze opgehaald heeft bij zijn echtgenote, die vanmorgen halsoverkop het huis is uit gevlucht. Ze durft niet meer terug naar huis.

Ik ken hem al jaren als een aardige man, maar inmiddels maakt de Alzheimer, dat hij als een blad aan een boom kan omdraaien in een onvoorspelbare agressor. Het heeft inmiddels tot vele incidenten geleid, maar zij schuift haar grens telkens op, ondanks ons dringend advies.

Ik besluit de politie te bellen en te vragen ons te begeleiden bij het binnentreden van de woning. Geen idee in welke staat we hem aantreffen.
Eén van de vriendelijke politie-agenten vraagt zich af of dat wel zomaar mag. Juridisch gezien. Het maakt dat ik voorop ga. Zij blijven bij de deur. Maar dan is er in ieder geval back up. In Nederland denken we eerst aan de regels.

Het huis blijkt leeg. De adrenalinegolfjes, die ontstaan bij het openen van elke deur kalmeren weer. En dus hebben we een vermissing van een man met een gevorderde dementie die waarschijnlijk zeer geëmotioneerd het huis heeft verlaten.

We besluiten eerst zelf de buurt te verkennen. Het kanaal, dat achter de wijk loopt heeft mijn hoogste prioriteit. Bang, dat hij zichzelf het leven heeft benomen. De klaverjassers in het buurthuis, waar hij lang vrijwilligerswerk heeft gedaan, kijken verbaasd als ik met speurende blik de zaal rond ga, zonder iets te zeggen.

Uiteindelijk komt hij thuis. Zelf aangefietst. Alsof er niets gebeurd is.
Het duurt een paar uur voordat de burgemeester toestemming geeft om hem met een IBS op te nemen. Godzijdank vinden we een goede plek, waar hij terecht kan. Geen vanzelfsprekendheid.

We houden hem uren aan de praat met ‘small talk’. Het is zelfs gezellig, want hij heeft nauwelijks nog een idee van wat er gebeurd is. En dat went nooit.

Als de kamer ineens gevuld is met politie (nu kan het wel), kiest hij eieren voor zijn geld, als ik hem laat kiezen tussen een tabletje of een injectie. Anders neemt de ambulance hem niet mee. En hij heeft zijn hakken inmiddels maximaal in het zand verankerd. Als ook de ambulance arriveert heeft de medicatie al het nodige voorwerk gedaan. Ik tel zes grote volwassen mannen in de kamer, waarvan vijf geüniformeerd. Wederom kiest hij eieren voor zijn geld. Gelukkig.

We rijden met wat haastig verzamelde logeerspulletjes achter de ambulance aan. Om een goede overdracht te doen en hem wat vertrouwde gezichten te geven op zijn nieuwe, tijdelijke plek.

De bank voelt welkom deze avond in een week, die begon met een euthanasie op maandagochtend, waarna er geen ruimte was voor rust en reflectie. De volgende dag een crisis met een suïcidale man (ander verhaal).

En dat bij een minimale bezetting vanwege vakantie en een congres van collega’s. En vandaag dan deze adrenalinebom.

Niet zeggen, dat het saai is in de ouderenzorg.

Fijn weekend allemaal. Alvast.