Ruimte voor Autisme

Autisme week 2025

Ik leerde op de partner-cursus hoe anders het brein werkt van iemand met autisme.

Dit is mijn man Joop, op zijn boot. Daar moet hij vaak alleen naar toe.
Om bij te komen van het leven...

Onze eerste jaren van 2005-2015 waren taai. Veel onbegrip, ruzie en misverstanden. Wat ons bij elkaar hield was het diepe weten: naast jou heb ik precies de lessen te leren die ik nodig heb. We bleven.

Rond 2015 kreeg Joop de diagnose autisme, ASS. Later kwam daarbij dat hij ook hoogbegaafd is.
Ik riep opgelucht: 'hehe! Nou is het duidelijk, nu hoef ik niet meer te vechten tegen een betonnen muur'. En ik zei daar bovenop: 'Ik wil ook een diagnose!'

Kijk uit wat je wenst...ik kreeg kort daarop de diagnose PTSS tgv trauma in de kindertijd. Tja. Dat was slikken, maar we accepteerden het allebei. Vanaf dat moment kreeg onze zoektocht naar verbinding een andere dimensie. Ik ging bv. naar een cursus voor partners van mensen met autisme. Dat was een gouden zet.

Wat ik leerde:
- het brein van iemand zonder autisme werkt als volgt:
De deur van inkomende informatie staat half open. In het hoofd ongeveer 5 grote dozen, waarin deze informatie direct geschift wordt:
Onbelangrijk--beetje belangrijk--moet ik nu iets mee--kan wel even wachten tot...--nou ja en nog een doos. 😊
De informatie die binnen komt, wordt razendsnel verdeeld over die dozen, die met elkaar in verbinding staan en zo heb je structuur. Herkenbaar!

-het brein van iemand met autisme werkt heel anders:
de deur van inkomende informatie staat wijd open. ALLES KOMT EVEN HARD EN FEL NAAR BINNEN.
Daarachter ipv 5 dozen, duizenden laatjes. Alles wat binnenkomt, moet in de goede laatjes, die NIET verbonden zijn.
Dat sorteren gebeurt de hele dag, terwijl er ook weer andere dingen gebeuren. Dit proces vraagt veel energie.

Wij als partners stonden paf. Wat een ellende! Geen wonder dat onze mannen vaak 'afwezig, lomp, bot, moe, niet invoelend of attent' waren!

's Avonds vertelde ik dit aan Joop. Hij huilde dikke tranen, ja zo is het!!
Ik zei: Waarom heb je dat nooit verteld?!
Hij zei: Voor mij is dit normaal!

Wat ik maar zeggen wil:
Wij zijn blij met onze diagnoses, omdat we het nu snappen. Geen onuitgesproken verwachtingen en verwijten meer, godlof. Hij heeft ook veel hersteltijd nodig, geen probleem.

Hij compenseert tegenwoordig veel minder.
Ik vraag nu rustig of hij bv. 10 minuten zwijgend wil luisteren naar mijn verhaal en me dan een knuffel wil geven. IPV boos worden omdat hij dat niet uit zichzelf doet.

En invoelende empatische opmerkingen, complimenten, enzomeer geef ik aan mezelf of krijg ik wel van anderen.

Joop, dank je dat jij mijn man bent!
Ik ben een completer mens naast jou geworden. 💜