Moe van corona

Waarschijnlijk zijn er veel mensen die wachten op dinsdag. Deze dinsdag zal bekend gemaakt worden of de maatregelen rondom het coronavirus aangepast gaan worden. Van die wachtende mensen zal de grote meerderheid hopen dat het leven weer wat normaler zal worden. Normaal is natuurlijk een relatief begrip. Misschien moeten we gaan leven met het nieuwe normaal en houden we voorlopig 1,5 meter afstand van elkaar.

Op mijn werk wordt hard gewerkt om het leven voor de cliënten zo gewoon mogelijk door te laten gaan. Dat valt niet altijd mee. Een vrouw met een hulpvraag in het autisme spectrum is moe. Niet gewoon moe omdat ze altijd al moet omgaan met omstandigheden die voor haar niet als vanzelfsprekend voelen. Zij is doodmoe van het coronavirus. Deze vrouw wil namelijk graag zelf keuzes maken en niet ongevraagd adviezen krijgen van wie dan ook. De maatregelen die nu gelden begrijpt ze wel, maar haar taks in adviezen krijgen is volledig bereikt. Het mooie is wel dat deze vrouw kan verwoorden dat er mooie dingen gebeuren door de corona. Zelf draagt zij haar steentje bij door mooie kleurige kaarten te maken voor eenzame ouderen. Op Eerste Paasdag stond er in de gezamenlijke ruimte een geschilderde doos met paaslekkernijen op tafel. Daarbij een kaartje dat iedereen extra verwend mocht worden in deze gekke tijd. Ik ben ontroerd van dit gebaar. Het is zo attent, helemaal wanneer je bedenkt hoe zwaar zij zelf deze periode ervaart.

Terwijl ik dit blog schrijf hoor ik dat er een informeel overleg plaats heeft gevonden op het Catshuis. De maatregelen met betrekking tot bezoek in het verpleeghuis stond op de agenda van dit overleg. Het lijkt mij pijnlijk en hartverscheurend dat de zieke ouderen gescheiden moeten zijn van hun partner of familie. In die zin ben ik dankbaar dat ik toch bewegingsvrijheid heb. Ik mag naar mijn werk. Ik kan mijn boodschappen doen. Ook kan ik in de buurt een ommetje lopen. Daarbij kan ik genieten van jonge meerkoetjes, ganzenkuikens en strakblauwe luchten.

Toch wanneer ik eerlijk ben, ben ik ook moe. Moe van alle dilemma’s die ik in mijn hoofd ervaar rondom het coronavirus. Ik ben bezorgd over kinderen en vrouwen die in een onveilige thuissituaties moeten omgaan met een gewelddadige partner en of ouder. Ik denk aan al die mensen die mantelzorger zijn voor hun partner of voor hun kinderen die intensieve fysieke zorg behoeven. Die in deze periode er opeens alleen voor staan om de nodige zorg te bieden. Ook ben ik moe van mijn eigen inspanning om het leven zo normaal mogelijk door te laten gaan voor mijn cliënten op het werk. De moeheid wil ik omzetten in plannen smeden. Ideeën bedenken voor het nieuwe normaal met 1,5 meter afstand van elkaar. Buiten schijnt de zon. Blije mussen dartelen in de heg. In het hemelsblauw bijna geen vliegtuigstrepen. Hopelijk blijven deze factoren horen bij het nieuwe normaal.