Mijn worsteling met COVID-19

Niks te klagen 

Ik ben nooit een hele grote fan geweest van thuiswerken. Sowieso vind ik het leukste aan mijn werk de variatie van het onderweg zijn; bij cliënten op huisbezoek, mee naar gesprekken bij de gemeente, het UWV of bij een zorginstelling. Vaak zocht ik dan tussendoor wel ergens een plekje om dingen uit te werken. Soms een dagje op kantoor in Zwolle of Apeldoorn, en ook regelmatig op de MEE-locatie in mijn woonplaats Harderwijk.

De eerste weken viel me het dan ook zwaar om de hele dag thuis te zijn. Op zondagavond dacht ik wel eens: zucht, weer een werkweek voor de boeg. Terwijl ik daar normaal nooit last van heb.

Maar alles went. Wel mis ik nog de contacten natuurlijk. Daarom is het ook zaak om collega’s digitaal op te zoeken. Met een paar collega’s ga ik daarom een keer in de anderhalve week koffie drinken via Teams. Met één collega heb ik laatst in zijn moestuin gezeten. We waren werkoverleg aan het plannen toen bleek dat zijn moestuin vlak achter mijn huis ligt. Hij had twee stoelen neergezet met afstand ertussen en zo konden we in het zonnetje aan de slag.

Wat ik wel lastig vind is om mijn caseload goed in beeld te houden. Ik ben er achter gekomen dat iemand echt zien bij kennismaking/intake voor mij erg belangrijk is om vervolgens alle informatie te verwerken. Als ik iemand een keer heb gezien en gesproken in zijn eigen leefomgeving, dan hang ik de informatie blijkbaar daaraan op. Ik zie het als een soort kapstok waar ik steeds weer nieuwe info aan op kan hangen: het hangt dan dus wel mooi bij elkaar.

Nu merk ik dat ik met nieuwe cliënten minder snel schakel. Ik moet steeds terug: welke cliënt is dit ook alweer? Waar ging het precies om? Wat is de stand van zaken? Wat hebben we ook alweer afgesproken? Goed registreren is wel heel belangrijk dus.

Zelfs netwerken lukt nog. Vorige week heb ik samen met een collega, een Sociaal Raadsvrouw van netwerkpartner Stimenz, een video in elkaar gedraaid waarin we vertellen wat we als sociaal-juridisch dienstverleners doen in de gemeente Elburg. Dit was ter vervanging van een netwerkbijeenkomst waar we samen een presentatie zouden houden over ons werk. Dat was leuk om te doen; we hebben een scriptje gemaakt via de mail, zij stuurde me een aantal opnames en ik heb thuis mijn gedeelte opgenomen. Dat heb ik zo gemonteerd dat we elkaar afwisselen en samen vertellen wat netwerkpartners bij ons kunnen halen.

Ook in Elburg: mijn eerste hoorzitting bij een bezwaarcommissie via beeldbellen. Nog een heel gedoe om allemaal aangehaakt te raken (de cliënt, ik, de commissieleden, een vertegenwoordiger van de gemeente, de secretaris) maar uiteindelijk toch gelukt. Het was wel een geluk dat deze cliënt heel zelfstandig is en zich ook goed kan uitdrukken, want het is toch lastig om iemand goed te ondersteunen als je niet naast elkaar zit. Zeker als iemand bijvoorbeeld emotioneel wordt tijdens zo’n zitting.

Tja, wat heb ik eigenlijk te klagen? Ik heb een werkkamer met openslaande deuren, ik heb werk zat, ik woon in de binnenstad dus even een rondje wandelen is ook altijd wel lekker. Daarnaast heb ik ook niet wekenlang te maken gehad met kinderen die thuis zijn en die je ook nog les moet geven, dus respect voor alle ouders. Bovendien, en dat is het allerbelangrijkste: mijn naasten en ik zijn gezond.

Toch moet je wel zo nu en dan gewoon even klagen.

Dat is óók gewoon gezond.