De rolstoeler is welkom, enne… vraag wel even om hulp!

Afgelopen weekend werd ik door mijn zoon getrakteerd op een weekendje in de Eemhof te Zeewolde. Toen de kinderen klein waren zijn we daar zo’n 30 jaar geleden al een keer geweest. In mijn herinnering was het een kaal park. Nu, dat is wel veranderd. Je voelt je helemaal in de natuur op het park.

Het zwembad is nog steeds erg tropisch en heeft mooie glijbanen. Grappig is te zien dat er nu best veel life-guards rond lopen die ik 30 jaar geleden niet zo zag. Dus er wordt daar op onze veiligheid gelet. Het is wel veel grootser dan ik me herinner. Een enorme hoeveelheid omkleedhokjes waar je echt rond kunt dolen. Voor rolstoelers zal er wel een aparte ingang zijn dacht ik. Je moet door allerlei smalle poortjes om gewoon binnen te kunnen komen. Er liggen heel leuke tropische tegels schots en scheef rond het zwembad met veel trapjes en grappige bruggetjes over en langs het water. Mooi Indiana Jones effect dat wel. Maar je moet heel erg goed uitkijken dat je niet struikelt. Je zal toch slecht ter been zijn dacht ik, dan is dit wel een enorme hindernisbaan. Met een rolstoel daar rijden is het nog een heel avontuur.

In het park is er alles aan gedaan om er een mooi divers, rustiek park van te maken. Vele heuveltjes, bochten en trappen hier en daar. Hartstikke mooi gezicht en leuk voor kinderen. Maar ook hier dacht ik even aan mensen die slecht ter been zijn of in een rolstoel zitten. Gelukkig kun je elektrisch golfwagentjes huren zag ik. Wel wat duur voor mensen met een kleine beurs en dus niet echt toegankelijk voor iedereen. En met de rolstoel kun je plotseling worden geconfronteerd met een trap en moet je omrijden. Soms best een heel eind omrijden.

Toen we uit eten gingen stonden we in de rij om naar ons tafeltje gebracht te worden. Een vrouw kwam uit het restaurant en wilde graag voorrang. Haar was gezegd dat ze met een rolstoel via het restaurant ernaast dit restaurant binnen kon, maar de deur zat op slot en haar man stond daar nu voor de deur. Geen probleem, zei de medewerker allervriendelijkst, dat kon zo opgelost worden en ze liet ons staan om met de vrouw mee te lopen. Ook hier werd ik ermee geconfronteerd dat je als rolstoeler toch echt iets extra’s moet doen. Oké, je kunt het restaurant binnen komen, maar wel via een speciale ingang. Om dit steeds als rolstoeler te moeten oplossen, daar is mijn ongeduld in die rij niets bij.

Stiekem dacht ik wel dat het allemaal zo rolstoel vriendelijk is, omdat de grote doelgroep ook de jonge ouders met heel kleine kinderen is. En die kinderen zitten of liggen allemaal in allerlei diverse kinderwagens. Een beetje het rolstoelvriendelijke bus-effect. Er is wel plek voor een rolstoeler, maar meestal staat daar al een kinderwagen. Een verschil hier is ook, dat achter de kinderwagens allemaal jonge vitale ouders lopen die hun kinderwagen wel overal doorheen of overheen kunnen duwen.

Vorig jaar wilden we een mini-symposium ‘All-Inclusive’ organiseren, inclusie in de gastvrijheidsbranche. Er was weinig animo vanuit de gastvrijheidsbranche om deel te nemen. Terwijl ook voor hen toegankelijkheid een thema zou kunnen zijn. Want zo hier een weekend vertoevend lijkt het me toch goed dat ze iets beter nadenken over hun echte toegankelijkheid. Het zou toch geweldig zijn, als we met elkaar het voor elkaar krijgen, dat je als rolstoeler mee kunt doen zonder speciale hulp te hoeven vragen.