Bloggen

Het is alweer een tijdje geleden, dat ik een blog heb geschreven voor Deelmee. Nee ik heb geen gebrek aan inspiratie. Er gebeurt genoeg waarover ik zou kunnen schrijven. Vanaf 1 februari heb ik een nieuwe baan. Nu een baan dichter bij huis. Minder reistijd met de hoop dat dit wat meer rust zal geven.

Rust en ruimte thema’s die door alles heen buitelen. Zaterdag was het een jaar geleden, dat de eerste corona patiënt ook in Nederland een feit was. Ik weet nog goed welke impact de maatregelen hadden (hebben) voor de mensen die wonen of verblijven in een instelling. De schrijnende verhalen van de eenzame ouderen die zonder afleiding van bezoek hun dagen door moesten komen.

De cliënten die ik begeleidde waren opstandig of verdrietig of allebei omdat de dagbesteding dicht ging. Logeerpartijtjes bij dierbaren mochten niet. Het (was) is een hele uitdaging om alles op een zo’n prettige manier vorm te geven. In die eerste periode kreeg ik cadeautjes van de werkgever als blijk van waardering. Er werd geklapt voor de zorg. Er kwamen hartverwarmende initiatieven van de grond.

Hier thuis werden ook de voordelen gezien, dat het leven wat rustiger was geworden. Voor mensen met een prikkelverwerking is afstand houden en dergelijk niet persé vervelend. Nu zijn we een jaar verder.

Het kabinet is gevallen… De macht van de farmaceutische industrie is groter dan ooit. Het vaccinatiebeleid zou licht aan het eind van de tunnel brengen. De avondklok is ingezet, met de grote hamvraag of dit wel iets zou gaan uitmaken op de verspreiding van het virus. Ik heb een aantal keren startklaar gezeten om een betoog te schrijven, dat marktwerking in de zorg veel uitgehold heeft. Waarom schreef ik dit betoog niet?

Heel eenvoudig. Ik schreef het niet omdat ik graag het positieve wil benadrukken in deze verwarrende periode. Ik voel mij bevoorrecht, dat ik redelijk mijn eigen ritme kan volgen. Natuurlijk vind ik het jammer om bijvoorbeeld niet spontaan op een terrasje te kunnen zitten na een mooie wandeling. Zo vind ik meer wat nu niet mogelijk is echt spijtig. 

Wat ik veel moeilijker vind is om te gaan met de drukkende wolk van negativiteit van mensen die zich tekort gedaan voelen. 

Verder maak ik mij wel zorgen wat al die spanning teweegbrengt …achter de voordeur loopt de spanning op. Studenten die motivatie verliezen, zich eenzaam voelen. Kinderen die last hebben van de stress van hun ouders, zich alleen voelen zonder klasgenoten of de leuke juf die alles begrijpt.

Verder ben ik bezorgd over de mantelzorgers die er soms meer alleen voor staan dan anders. Zij hebben zorgen over de gezondheid van hun naaste, maar nu extra misschien over hun eigen gezondheid. Hoe hou je alles vol met beperkte hulpbronnen?

Terwijl ik dit blog schrijf heeft de mist plaats gemaakt voor een vriendelijk zonnetje. De vogels in de tuin zingen uit volle borst. De meteorologische lente  is begonnen.