Leven in vrijheid!

Ga met ons mee naar "buiten" met Annie en de zorgmedewerkers! Op 19 november a.s. geef ik samen met @Janneke van Lent - den Hartog en Nanske van Leeuwen hierover een landelijk Webinar, waarin ik deel hoe wij deze verandering stap voor stap doorvoeren en wat dit betekent voor onze bewoners en medewerkers. Samen zetten we ons in voor een omgeving waarin mensen zich vrij kunnen bewegen.

Doe je mee?

Samen creëren we meer vrijheid voor mensen met dementie! Meld je aan via; https://www.deelmee.nl/kalender/activiteit/2619-leven-in-vrijheid

"Als je mag gaan, kies je om te blijven!"

Portret Annie

Ik ben Annie, 100 jaar oud. Ja, echt waar, ik heb het zelf ook niet altijd in de gaten, maar dat is wat ze zeggen. Ik heb mijn eigen tanden nog, geen gehoorapparaat en zelfs geen bril nodig. Het voelt vertrouwd, alsof er niets veranderd is.

Maar toch… soms ben ik op zoek. Ik moet naar buiten, naar mijn ouders en mijn grootouders. Zij wachten op mij, dat weet ik zeker. Ik heb ze al zo lang niet gezien en ik wil weer naar huis. Ik weet alleen niet precies meer hoe ik daar moet komen. De straten zijn anders geworden, drukker ook. Vroeger kon je gewoon oversteken als het rustig was. Toch herinner ik me nog goed hoe het verkeer werkt.

Ik wandel en wandel, maar op een gegeven moment raak ik moe. Heel moe, ik raak uitgeput en moet dan rusten. Het is heerlijk om buiten te zijn, om de vrijheid te voelen. Dat gevoel dat ik zelf kan beslissen waar ik heen ga en wat ik doe. Dat is belangrijk voor me.

Portret zorgmedewerker 

Ik ben een zorgmedewerker en zorg voor Annie, die inmiddels 100 jaar is. Toen we besloten de deur van de gesloten afdeling open te zetten en haar naar buiten lieten, vonden we dat allemaal ontzettend spannend. Het idee dat een kwetsbare dame met dementie de deur uit zou gaan, zonder precies te weten waar ze heen wil of hoe ze terugkomt, zorgde voor stress. Maar er was iets in Annie’s ogen, een verlangen naar vrijheid, naar het zelf kunnen bepalen.

De eerste keer dat we haar naar buiten lieten, was ik gespannen. Zou ze verdwalen? Zou ze in gevaar komen? Maar tot onze verbazing liep ze heel beheerst de straat op, haar rollator stevig vast. Ze kent de verkeersregels nog, maar de wereld om haar heen is veranderd, zoals die knop bij de oversteekplaats die ze niet begrijpt. Toch heeft ze een doel voor ogen: haar ouders en grootouders, die volgens haar nog leven.

Ze lijkt onvermoeibaar, of beter gezegd, ze vergeet haar vermoeidheid. Dus we moeten haar regelmatig ophalen omdat we dan op de gps zien dat ze niet meer voortbeweegt. Ze weet dan niet waar ze is en is uitgeput.
Ondanks dat, geniet ze van de vrijheid, van het feit dat ze zelf mag kiezen waar ze heen gaat, ook al weet ze de weg niet terug.

We hebben inmiddels geleerd om vertrouwen te hebben in haar en in onszelf. Annie heeft ons laten zien dat het toestaan van vrijheid, zelfs als dementie een rol speelt, haar een stukje eigen regie teruggeeft. En dat is precies wat ze nodig heeft om te stralen.