Over oudere mensen in een kille omgeving

 Mooi-land een glimp van warmte in een kille wereld.

Tijdens een bijeenkomst met de bewoners van de aanleunwoningen kwam er een hartverscheurende vraag van een 86 jarige dame; of het mogelijk was dat ik met haar naar een beste vriendin in Ede zou kunnen gaan. Haar vriendin was plotseling opgenomen, het was een vriendschap van 50 jaar en ze kon zelf niet naar haar toe en de vriendin was ziek en verlangde intens naar haar bezoek. Een week later om 9.00 uur in de ochtend reden we weg vanuit de aanleunwoningen om deze ontmoeting mogelijk te maken.

Bij aankomst voelde de plek aan als een willekeurig gebouw, keurig maar anoniem. Het gebouw had net zo goed een kantoor, jeugdzorginstelling of politiebureau kunnen zijn. Ook de binnenkant bood weinig troost: Witte, schone steriele ruimtes die aanvoelden als gestapelde portocabines. De sfeer ontbrak volledig. Na wat zoeken vonden we uiteindelijk de juiste kamer. De vriendinnen waren blij elkaar te zien, maar de omgeving was kil en kleurloos, een levenloze plek zonder persoonlijkheid.

Terwijl ik door de gangen dwaalde op zoek naar een openbaar toilet, voelde het alsof ik in een film was beland. Er waren geen mensen te bekennen, geen levendigheid. Na wat vragen ontdekte ik een onpersoonlijke koffieruimte die leeg en wit was, bijna als een kantine voor het personeel in een bouwkeet. Daar zat een mevrouw in een rolstoel, eenzaam aan een tafel. We raakten aan de praat en ik ontdekte dat ze al een week in dit zorghotel zat, een plek die verre van gastvrij aanvoelde. In dat uur dat ik met haar doorbracht, was er slechts één persoon die iets functioneels aan haar vroeg. Ik vroeg of ze even kon helpen omdat mevrouw onderuitgezakt in haar stoel zat, haar voetsteunen zakten naar beneden, en doordat mevrouw geen gevoel in haar voeten had kon ze niet zelf anders gaan zitten. Omdat diegene dacht dat ik een familielid was hielp ze mee en zei me dat ze melding zou maken van de voetsteunen.  Na een tijdje met de oude dame te hebben gesproken  kon ik niet anders dan haar achterlaten in die kille, zielloze ruimte. Het brak mijn hart om te bedenken dat dit het lot is van meerdere ouderen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en op een plek belanden waar ze geen warmte en menselijkheid vinden. 91 jaar en ja je moet ergens naartoe als je het helemaal niet meer zelf kan en je staat nog in de wachtrij, Schrijnend. De vrouw en de vriendinnen waren de enige glimp van warmte die ik ervaren heb bij mooi-land. Ik haal de mevrouw weer op van haar vriendin. De dames vallen elkaar snikkend in de armen. We lopen weg eigenlijk verslagen door de emotie maar bovenal de kilte en het onpersoonlijke van de ruimtes en de benadering van het personeel.

En dan denk ik aan WZC Humanitas Deventer , waar ik werk. Iedere keer dat ik daar aankom, voel ik de warmte en de vriendelijkheid. Van de schoonmakers tot het verzorgend personeel, het keukenteam, het technische team en al die anderen die ik nu niet noem, neem van mij aan het straalt liefde uit. Het is een plek waar mensen met respect en warmte worden behandeld, waar iedereen begroet wordt met een glimlach en waar mensen echt gezien worden. De naam van het huis waar ik die dag was, was Mooi-Land. Smaken verschillen, dat is zeker waar. Het was er schoon en netjes, daar valt niets over te zeggen. Maar het ontbrak er aan wat voor mij het allerbelangrijkste is: menselijkheid, warmte en zorgzaamheid. Laten we hopen dat in de toekomst meer plekken zijn zoals WZC Humanitas Deventer, waar mensen hun waardigheid behouden en zich echt thuis kunnen voelen, zelfs als ze niet meer in staat zijn om voor zichzelf te zorgen.