Laatste levensfase, lastig onderwerp?

Laatste levensfase: Het is en blijft een lastig onderwerp. We leren veel op school en in ons werk, maar niet over ‘het leven en het einde van het leven’. Wat als het einde nadert?

Waarom mijn missie over de laatste levensfase?  

Het laatste jaar zijn er veel mooie en waardevolle connecties bijgekomen op LinkedIn die mij deze vraag hebben gesteld. Waarom ook niet? Met dit artikel deel ik het waarom. Waarom wil ik juist in deze levensfase het verschil maken? 

Waarom is het voor mij zo belangrijk om hier wél over te praten of in actie te komen?

1. Het praten zorgt voor verbinding
2. Het vermindert zorgen en angsten
3. Geeft aandacht voor wat er echt toe doet
4. Helpt bij bewustwording en relativering
5. Vooral: het geeft rust.

In gesprek met elkaar over lastige onderwerpen?

Ik zie wekelijks families waar dit niet vanzelfsprekend is. Ook niet in die families waar men doorgaans over van alles en nog wat ‘open’ kan praten. Zodra dit soort gesprekken (over ziek zijn, niet beter worden) op tafel komen is er ongemak, angst om de verkeerde dingen te zeggen, onzekerheid over opties en wat een ander zou kunnen gaan denken. We gaan dingen voor elkaar invullen, luisteren niet goed en daardoor ontstaat er onduidelijkheid, misvattingen, stilte en soms verwijdering in gevoel en gesprek/contact.

Mijn waardering voor zorg en mantelzorger is enorm. Ook ik heb een periode van 16 jaar mantelzorg achter de rug waar de bovengenoemde onderwerpen speelden. Gelukkig was er altijd veel ‘openheid’ en steun. Gesprekken met professionals verliepen regelmatig niet soepel  en je weg vinden in de chaos was lang niet eenvoudig.

Persoonlijk denk ik dat uitdaging die onze maatschappij te wachten staat m.b.t. de vergrijzing, de zorg, en het ouder-ouder worden, meer aandacht en prioriteit vragen? We worden ouder, willen zo lang mogelijk thuis wonen. We hebben elkaar erg hard nodig om de zorg en de aandacht te kunnen blijven leveren.

Ik hoorde laatst een verhaal van een liefdevolle zorg professional die zei:  ‘Mijn gevoel gaf aan dat ik nog even moest blijven, waarschijnlijk is het de laatste keer dat ik mijn cliënt zal zien’. En dat bleek zo te zijn. Ondanks dat de planning uitliep en de volgende cliënt zat te wachten, gaf zij toe aan haar gevoel.

Maar hoe dan, in de praktijk?

Vaak is het starten met luisteren naar wat men juist ‘niet’ wil een betere ingang dan de vraag ‘wat zijn uw wensen’? Luister maar en gebruik vooral stilte. Meestal willen we direct helpen. De rust geven dat de stilte er mag zijn. Er ontstaat respect en het besef ‘dit mag er zijn’. Maar? Vooral; volg je gevoel.

Ik geloof dat mensen die met gezondheidsproblemen te maken krijgen (chronische ziekte, of niet beter kunnen worden, palliatief of terminaal) meer veerkracht, bewustwording hebben dan we vaak denken. Ik weet dat men graag de regie in eigen hand zou willen houden. Daar zit mijn uitdaging. Ik besef dat hiervoor goede informatie nodig is en beslist meer samenwerking en openheid onder de professionals.

Mijn rol is vooral die van informatie verstrekken, bewustwording, inspiratie geven – mensen (families) helpen zelf weer in actie te komen. Informatie geven Over zorg, welzijn, ziek zijn, laatste periode van het leven en afscheid. Zodat er goede afwegingen te maken zijn, gesprekken te voeren zijn, het leven door te leven of af te ronden.

Mijn wens zou zijn dat er meer ‘openheid’ is bij eenieder die als professionals of vrijwilliger betrokken is. Ik ervaar helaas zo vaak dat men mij en mijn missie als een ‘concurrent’ ziet. Wat is de reden dat in deze sector deze mentaliteit heerst? Willen we niet allemaal het beste voor diegene waarvoor je een verschil mag maken? Wat is de motivatie geweest als professional of vrijwilliger te starten? Dat toch? Via Deelmee zal ik mij nog meer inzetten om wel de samenwerking te zoeken en mijn missie zichtbaar te maken.
 

https://www.linkedin.com/in/monique-branse/

 Vak & Kijktip

https://www.deelmee.nl/kalender/activiteit/2436-3-luik-webinar-klein-geluk-en-de-dood